قاضی القضات دستور تجدید نظر داد!

جالب است. رئیسی را آوردند تا چنگ و دندان نشان دهند. قرار بود مثل تیمسار ازهاری در زمان شاه رجز خوانی کند. فورا احکام سنگین علیه کارگران و فعالین اجتماعی صادر کردند. و بعد با اولین صدای اعتراض اجتماعی به لرزه مرگ افتاده اند و غلط کردم میگویند!

اینها هیچ چیز نیست جز رعشه مرگ حکومت. به این حکومت ما اعلام کرده ایم که اسماعیل بخشی یک نفر نیست. یک جنبش عظیم و قدرتمند است. صدای طبقه کارگر است. طبقه ای که بیشترین رنج و عذاب را از این سیستم تنفر انگیز متحمل میشود و امروز بپا خاسته است تا ریشه مافیای سرمایه داری را بکند و خواهد کند.

یادم می آید سال 54 اوج گورستان آریامهری بود. دستگیریها شدت پیدا کرد و حکومت شاه شروع به صدور احکام بسیار سنگین علیه معترضین و زندانیان نمود. هرکس که در سال 54 و 55 یعنی دو سه سال قبل از سرنگونی حکومت دسگیر میشد، در دادگاههایی دو سه دقیقه ای به ده سال و 15 سال و ابد محکوم میشد. برای نمونه خود من دانشجوی جوان و معترضی بودم و با هیچ سازمان سیاسی در ارتباط نبودم و به 15 سال زندان محکوم شدم. هزاران نفر به همین وضعیت محکوم شدند. کمتر کسی فکر میکرد که حکومت شاه لرزان است. اما عمر این حکومت بیش از دو سه سال بعد از این سیاست “تعرضی” و رجز خوانیهای ساواک دوام نیاورد.
اوضاع امروز جامعه صد بار بیشتر از زمان شاه ملتهب و رادیکال و رزمنده است. اسماعیل بخشی صدای کل این جنبش است. او و کارگران هفت تپه جنبشی را نمایندگی میکنند که بدون تردید بنیان این حکومت و کل نظم مافیائی سرمایه داریش را خواهد کند. هرچه مقاومت حکومت بیشتر باشد انقلاب عمیق تر و ریشه ای تر خواهد شد. به اعتراضات و سرود و شعارهای همین امروز کارگران هپکو و آذر آب و اعلام همبستگی شان دقت کنید! “زیر بار ستم نمیکنیم زندگی” سرود آنهاست و اعلام همبستگی طبقاتی اولین گام آنهاست. این فضای متحول و شورانگیز را با احکام سنگین 14 سال و 18 سال زندان برای بخشی و مدافعان هفت تپه نمیشود عقب راند. تنها راه برای حکومت اسلامی و قضات و سرکوبگرانش اینست که گورشان را هرچه زودتر گم کنند و بیش از این پرونده خود را سنگین نکنند.
زنده باد اسماعیل بخشی! زنده باد انقلاب کارگری!