قطار سریع السیر انقلاب و مقصد نزدیک پیروزی & آزادی زن، آزادی جامعه- لیلا قناعت زاده

قطار سریع السیر انقلاب و مقصد نزدیک پیروزی

با حکومتی روبه رو هستیم که از زمان روی کار آمدن، ماشین کشتارش بی وقفه حرکت می کند و خون مردم را می ریزد. از همان آغاز، سرکوب زنان و جوانان را در دستور کار خویش قرار داد و با ایجاد رعب و وحشت و تشکیل کمیته های بگیر و ببند، انقلاب مردم را تصاحب نمود. اعدام ها و کشتارهای دسته جمعی جوانان به بهانه های واهی صورت گرفت و چنان بر مسند قدرت چنبره زدند که اسمی هم از احزاب دیگر باقی نماند. پایه های حکومت اسلامی با سرکوب، کشتار، اعدام های دسته جمعی و قتل و غارت بنا گذاشته شد. ۴۳ سال مردم را بازی دادند و سرمایه ملی را غارت نمودند. سرمایه ملی فقط نفت و گاز و معادن نبود که به یغما رفت بلکه عمر جوانان را در منجلاب درس و کنکور و دانشگاه تباه ساختند تا چندین سال با رویای پیدا کردن کار و داشتن یک زندگی معمولی درجا بزنند و هزاران ایده تکراری را که دیگران تا آخرش رفته و به بن بست رسیده بودند، دوباره به کار ببندند.
تمام آرزوها و امیدهای مردم مقابل زورگویی و گستاخی و ماجراجویی های این رژیم فاسد دود شد و به هوا رفت.
اگر می بینیم که این روزها انقلاب به جریان افتاده و هر روز مصمم تر به پیش می رود، ریشه های آن را باید از همان انقلاب سال ۵۷ بدانیم که الان قوی شده و دارد آن انقلاب را از دست دزدانش نجات داده و به دست مردم می رساند.
مردم فریاد می زنند که برابری و آزادی می خواهند، فریاد میزنند که قوانین مرتجع و پوسیده دین اسلام را نمی خواهند. به حکم قرون وسطایی اعدام، نه می گویند و مهمتر از همه خواهان براندازی و واژگونی حکومت فاسد دیکتاتوری اسلامی هستند.
حکومتی که هیچ دستاورد علمی، اقتصادی، بین المللی، زیست محیطی و اجتماعی نداشته، و اکنون در باتلاق قوانین پوسیده اسلام سیاسی دست و پا میزند و سعی دارد با گلوله، سرکوب، تجاوز، اعدام و طناب دار برای جوانان و کودکان سرپا بماند درحالی که مدتهاست فروپاشی اقتصادی اش کلید خورده و در تمام دنیا رسوا شده و با مردمی طرف است که دستشان را خوب خوانده اند.
لیلا قناعت زاده

آزادی زن، آزادی جامعه

از جنایاتی که جمهوری اسلامی علیه زنان مرتکب شده است می شود کتابها نوشت و فیلمها ساخت و مستندها تدوین کرد اما باز هم نمی توان حق مطلب را به صورت کامل ادا کرد. اقدامات ضد بشری و متحجرانه آخوندهای حکومتی هر روز عرصه زندگی را به زنان ایران تنگ و تنگ تر می کند. در این جامعه که زن شهروند درجه دوم و تحت مالکیت و سرپرستی مرد قرار دارد، از بسیاری از حقوق اولیه خویش بدین وسیله محروم می شود. حقوقی که در دنیای مدرن کنونی امری بدیهی و عادی است. طبق خبر منتشر شده توسط کاظم دلخوش، نماینده مجلس و سخنگوی کمیسیون حقوقی و قضایی مجلس ایران، سه‌شنبه یازده بهمن، نخبگان مجلس جمهوری اسلامی دوباره دست به کار شده و مصوبه ای طرح کردند که طبق آن “همه زنان برای خروج از کشور باید از سرپرست خود کسب اجازه کنند”. پیش از این دختران مجرد بالای هیجده سال و زنانی که طلاق گرفته بودند نیازی به اجازه سرپرست برای خروج از کشور نداشتند و حال با تصویب این مصوبه، آن اندک روزنه امید حقوق زنان برای مسافرت به خارج از کشور را هم بستند تا حماسه ای دیگر در تحجر و عقب ماندگی افکار خویش خلق کرده باشند.

هرچند که بعد از واکنش شدید افکار عمومی علیه این مصوبه، امروز خبرگزاری «ایسنا» در گفت‌وگویی با خود دلخوش، این موضوع را از اساس تکذیب کرد، اما چگونه میتوان به این نمایندگان و چنین حکومتی اعتماد کرد و باور داشت؟!

آیا این ادعا را از نماینده ای که امروز از تصویب مصوبه ای با قاطعیت و شفاف صحبت میکند و فردا سخنانش را حاشا می کند، می توان پذیرفت؟!

در هر صورت ما هیچ امیدی به برداشتن گام های متمدنانه و حقوق بشری توسط جمهوری اسلامی نداشته و نداریم و بر همین اساس است که زن و مرد و ریز و درشت در داخل و خارج کشور به خیابان آمده ایم و خواستار سرنگونی این حکومت دیکتاتوری و واپسگرا هستیم.

زن ناموس کسی نیست. زن نیازی به سرپرستی کسی ندارد و بر همین اساس است که این انقلاب با شعار زن، زندگی، آزادی جهانی شد و با سرنگونی جمهوری زن ستیز و زندگی ستیز  اسلامی، به تمامی این تبعیض ها و خزعبلات پایان خواهد داد.