روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
اسلو، نروژ ۱۲ ژوئن ۲۰۲۰
“من نمیتوانم نفس بکشم” بعداز قتل جنایتکارانه جرج فلوید توسط پلیس نژادپرست آمریکا به یک شعار و جنبش جهانی تبدیل شده است. تنها سیاه پوستان آمریکا نیستند که از دست دولت و پلیس نژادپرست آمریکا نمیتوانند نفس بکشند، نود ونه درصد مردم جهان و بخصوص مردم کشورهای تحت حاکمیت دیکتاتورها نمی توانند نفس بکشند.
در ایران اکثریت مردم از دست رژیم جنایتکار اسلامی به تنگ آمده اند و برای سرنگونی آن لحظه شماری میکنند. کارگران، زنان، جوانان و اکثریت مردم نه از تامین معیشت برخوردارند و نه از آزادیهای سیاسی.
کارگران در ایران نمیتوانند نفس بکشند. زنان تحت حاکمیت آپارتاید جنسی نمیتوانند نفس بکشند. جوانان ایران نمیتوانند نفس بکشند. کودکان کار و خیابان نمیتوانند نفس بکشند. اما از همه اینها دردناکتر شهروندان ایرانی_ افغانستانی نمیتوانند نفس بکشند. بیش از چهل سال است افغانستانیهای زیادی در ایران ” زندگی” و کار میکنند و با نازلترین دستمزدها شاقترین کارها را انجام میدهند اما از هیچ گونه حقوق انسانی برخوردار نیستند. سرمایه داران اسلامی هر وقت نیاز داشته باشند به کارشان میگیرند و هر وقت از نیروی کار آنها بی نیاز باشند آنها را به اردوگاههای بدون هیچگونه امکانات زیستی میفرستند و از آنجا به افغانستان تحت حاکمیت طالبان و داعش و دولت اسلامی افغانستان دیپورت میکنند. به اینها هم رضایت نمیدهند آنها را به رودخانه می اندازند و غرق میکنند، به وسیله نقلیه آنها تیر اندازی میکنند و زنده زنده می سوزانند.
تنها راه خلاصی مردم ایران و افغانستان سرنگونی انقلابی رژیم اسلامی سرمایه و ایجاد حکومت شوراهای مردم است. حکومتی که در آن نه تنها مردم ایران به رفاه و آزادی برسند بلکه افغانستانیهای ایران هم از حقوق شهروندی برابر با مردم ایران دست یابند. این حق بی چون و چرای آنها است.
من مهاجر افغانم، من نمی توانم در ایران نفس بکشم.
من کارگر مهاجر افغانم، من نمی توانم در ایران نفس بکشم.
من کودکی هستم که از مادر و پدر مهاجر افغان متولد شده ام ولی از هیچ حقوقی برخوردار نیستم. من نمی توانم در ایران نفس بکشم.
من زن مهاجر افغانم و حتی شهروند درجه دو هم به حساب نمی آیم. من نمیتوانم در ایران نفس بکشم.
