روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
قرن بیست و یکم پا به بیست سالگی گذاشت. قرن پیشارو، بیست سالش را پشت سرگذاشت، بدون آنکه قدمی اساسی و تاثیرگذار در زندگی جهانیان و بشریت مشتاق صلح و برابری و آزادی بردارد.
نان و نعمت و ثروت همچنان در دست اقلیتی مفتخور جمع شده است و اکثریت سختکوش و خالق تمام نعمت ها و ثروت ها هنوز برای گذران زندگی ناچار است نیروی کارش را در قبال پشیزی به نام مزد بفروشد.
در یک سوی این صف نابرابر، دره ای به عمق گرسنگی و فقر و بیماری و بی سرپناهی و جنگ و کشتار و زباله گردی و… دهان گشوده است و در سوی دیگر نیز کوهی از ثروت و قدرت که از راه استثمار و سود و سرکوب به دست آمده است، به مردم دهن کجی می کند.
هنوز اسلام سیاسی در منطقه ی خاورمیانه کانون های جنگ و ترور و ناامنی را حفظ می کند تا آخرین تولیدات زرادخانه های میلیتاریسم را بفروش برساند که سرمایه داری بتواند بیشتر عمر کند.
هنوز…
: سال ۲۰۲۰ زمانی از راه رسید که مساله ی تخریب محیط زیست و آلودگی هوا در بسیاری از کشورها از جمله در ایران و عراق و افغانستان راه نفس را بر مردم بسته و جان شمار زیادی را می گیرد.
فلاکت کودکان کار دامنه ی بیشتری می گیرد و آوارگی و پناهجویی و قلع و قمع آزادی های مدنی مسایل حل نشده سرمایه داری، روی دست دنیا مانده است.
در سالی که گذشت، جنگ نفتکش ها و شمال سوریه و تشدید تحریم ها زندگی را بیش از پیش بر مردم تنگ و سخت کرده است. سال نو میلادی در حالی از راه رسید که خانواده های کشته داده در ایران موفق نشدند مراسم یادبود چهلم عزیزان خود را برگزار کنند و هیچ جناح و مرجعی حاضر نیست کشتار را برعهده بگیرد و آمار کشته شدگان را اعلام کند.
سال نو باید سال همبستگی همه ی مردم ترقیخواه و برابری طلب جهان و به ویژه خاورمیانه باشد تا نظام های سرمایه داری حاکم بر کشورهای خود را سرنگون کنند و اداره ی امور خود را به شوراهایی واقعی و برآمده از مطالبات انسانی بسپارند. تنها در اینصورت است که منطقه و جهان روی امنیت و آسایش را خواهد دید.
در این روزهای آغازین سال 2020 مردم منطقه و در صف مقدم آن مردم به جان آمده ی ایران و عراق و لبنان به این نتیجه رسیده اند که برای رهایی از اسلام سیاسی و برای رسیدن به آرامش و آسایش- در گام نخست- باید از جمهوری وحشت و کشتار اسلامی در ایران گذشت و در این راه به شعارهای مشترکی رسیده اند.
جهان هنوز در حسرت برابری، عدالت ، صلح، رفاه و آزادی است. این مطالبات اساسی و ریشه ای و جاندار بشریت است. کلیشه و توهم نیست، بلکه آرمان کهنه نشده ی انسان دردمند است. انسان جانش را بیهوده به توهم و کلیشه نبخشیده است. برایش جان شیرین داده است.
