نکاتی کوتاه درباره اهمیت نقش کارگران در پیروزی انقلاب جاری-کورش میتین

مندرج در کارگر کمونیست ۷۵۳

خیزش انقلابی در ایران دو ماه است در جریان است. دو ماهگی این خیزش عظیم توده‌ای با اعتراضات گسترده‌ی مردمی آبان ۹۸ مصادف شده است. اعتراضاتی که اگر اوجش تنها سه روز به طول انجامید اما حکومت را با بزرگترین چالش‌اش تا آن زمان مواجه کرده بود و برای همین بود که به شدیدترین شکل ممکن مورد سرکوب قرار گرفت و هزاران نفر به دست حکومت کشته شدند. خیزش آبان ۹۸ ابعاد وسیعی از مردم معترض، خصوصا شهرهای کوچک و محلات فقیرنشین را در بر گرفته بود.
جنبش عظیمی بود علیه فقر و فلاکت و نابودی زندگی اهالی جامعه. برای همین بیشتر با اعتراضات کارگران، بیکاران و اقشار به حاشیه رانده شده و کم برخوردار تداعی میشد.

جنبش انقلابی سال ۱۴۰۱ هرچند با رهبری زنان آزادیخواه برای سرنگونی حکومت آپارتاید و انقیاد شروع شده و به پیش میرود اما خلاصی کل جامعه را از تمام مصائب تحمیل شده از سوی حکومت در افق خود دارد. با سرنگونی جمهوری اسلامی امکان گشایش درهای آزادی، برابری، رفاه و کرامت انسانی برای کل جامعه ایران را میتوان متصور بود. اما برای تحقق و عملی شدن این امکان، باید تمامی بخش‌های جامعه به هدف سلب هرچه نابرابری، انقیاد و دیکتاتوری بر بستر خواست و مطالبات و آمال و آرزوهایشان به میدان بیایند

طبقه کارگر ایران که همواره علیه تبعیض و فقر و فلاکت با طرح خواسته‌های مزدی و معیشتی خود اعتراضات گسترده‌ای را پیش برده‌اند، بایست در شرایط پیشروی این جنبش انقلابی، با گره زدنِ تحقق خواسته‌هایشان به پیروزی این انقلاب و سرنگونی حکومت به اعتراضاتشان شکل دهند.
کارگران ایران سالهاست که میدانند حکومت جمهوری اسلامی عامل اصلی فقر و بی معیشتی است. مافیای جمهوری اسلامی با غارت تمامی ثروتهای جامعه و سرشکن کردن بحران‌های اقتصادی به سفره و معیشت کارگران، زندگی آنها را به پرتگاه نیستی و نابودی کشانده است.
برای همین تنها طریقِ میسر شدن راهی جهت تلاش برای بهبود زندگی از مسیر سرنگونی حکومت از طریق انقلاب عظیم مردمی جاری میگذرد.

قطعا بخش بزرگی از کارگران در خیابانها و کوچه‌های شهرهای مختلف در جنگ و رویارویی با حکومت هستند. اما آن چیزی که میتواند اعتراضات کارگران را متعین‌تر و موثرتر کند، به میدان آمدن کارگران به عنوان یک طبقه با اعتصابات و تجمعات اعتراضی سراسری شان است. با فلج اقتصادی حکومت و متوقف کردن چرخ تولید است. اعتصابات کارگران میتواند از محیطهای کار و حول خواستها و مطالباتشان آغاز گردد. از جمله اعتراض به دستمزدهای پایین و چند برابر زیر خط فقر بستر اصلی و همیشگی اعتراضات در سالهای گذشته بوده است.

اکنون که خودِ گماشتگان حکومتی به خط فقر ۱۸ میلیون تومانی اعتراف میکنند باید علیه این تعرض ضدانسانی حکومت دست به اعتراض سراسری زد.

شروع اعتصاب علیه فقر و فلاکت از چند شرکت و کارخانه میتواند به مراکز دیگری نیز به سرعت سرایت پیدا کند و مسیر را برای سازماندهی اعتصابات سراسری آماده نماید.

یک تجربه بسیار موفق کارگران در اعتراضاتشان، اتکاء به مجامع عمومی و سازماندهی اعتصاب و اعتراض به صورت شورایی است.گسترش سازماندهی اعتراضات در قالب مجامع عمومی میتواند به سنت شورایی در میان دیگر بخشهای معترض جامعه نیز دامن بزند.
تشکیل کمیته‌های اعتراض و انقلاب در کارخانه ها و محلات، اساسا هم قدرت بیشتری برای پیشروی جنبش انقلابی به ثمر میاورد و هم پیشبرد یک سنت کارگری و سوسیالیستی است.

باید دانست که حضور و نقش آفرینی کارگران با سازماندهی اعتصابات سراسری جدای از اینکه پیروزی انقلاب جاری را تضمین خواهد کرد، اگر با سازماندهی شورایی همراه گردد تضمین کننده اعمال اراده  همه کارگران و تامین رهبری و هژمونی جنبش سوسیالیستی در انقلاب خواهد بود.

مقابله با خطر تسلط جریانات راست و بورژوایی پس از سقوط جمهوری اسلامی نیز با حضور قدرتمند کارگران و مزدبگیران و گسترش هژمونی جنبش کمونیستی و کارگری در جنبش سرنگونی جمهوری اسلامی ممکن تر خواهد بود.
انقلاب جاری به باور من انقلابی است برای برچیدن بساط دیکتاتوری و آپارتاید، برای تحقق آزادی و برابری و رفاه و کرامت انسانی. باید آن را به پیروزی رساند.