نگاه هفته: مجموعه اخبار و گزارشات هفته در شهرهای کردستان

فضای اعتراضی در شهرهای کردستان ادامه دارد.

شهر بانه 16مین روز اعتصاب را تجربه کرد. فضای شهر ملتهب و اعتراضی است، 10 اردیبهشت بیش از 3000 نفر مقابل فرمانداری تجمع کرده اند . مردم به وعده های دولت اعتماد نمیکنند، مردم فریاد میزنند؛ فرماندار استعفا استعفا،  خواست بازگشایی مرزها، لغو تعرفه های گمرکی که توسط دولت اجرایی شده و کار یا بیمه بیکار اصلی ترین خواست مردم انقلابی بانه است.

پهن کردن سفره های خالی در اعتراض به بیکاری هزاران کارگر و جوانان بیکار در شهرهای کردستان ادامه دارد.

رامین حسین پناهی را برای اجرای حکم اعدام به سلول انفرادی برده اند.

از مراسم اول ماه مه در کلن بر گشتم، چرا که در آنجا مطلع شدیم که رامین حسین پناهی را برای اجرای حکم اعدام به سلول انفرادی برده اند. من و امجد برادر رامین با وکیل او و همچنین برادر امجد، انور حرف زدیم و شنیدیم که حکم رامین را پنج شنبه میخواهند اجرا کنند. در همان محل اول ماه مه در هوی مارکت، کلن فراخوانی دادیم که تعداد زیادی از ایرانیان جمع شدند و اعلام کردیم که هر کس هر کاری میتواند باید انجام دهد. ما بویژه از مردم سنندج میخواهیم در مقابل زندان تجمع کنند. این تصمیم حکومت اسلامی سیاسی است و بی دلیل نیست رامین را اول ماه مه به انفرادی میبرند، فقط با مبارزه متحدانه میتوان رامین را نجات داد. مینا احدی(صفحه فیس بوک)

امجدحسین پناهی اعلام کرده که برادرش رامین به انفرادی منتقل شده

امجدحسین پناهی اعلام کرده که برادرش رامین به انفرادی منتقل شده و فردا پنجشنبه دوازده اردیبهشت اعدام خواهد شد . دهها تن هشدار داده بودند که اگر مبارزه بی امان با اعدام صورت نگیرد این جوان را خواهند کشت .

در شرایط کنونی که حکومت در چنبره جنایاتش گیر افتاده و از هر طرف صدای اعتراض مردم ایران و فشار بین المللی در حال خرد کردن استخوانهای نظام حاکم است ، ماشین اعدام به کار افتاده و با سرعت بیشتری فرزندانمان را پای چوبه دار میبرد . از سوی دیگر با دستپاچگی روی اثار جنایات دهه شصت و گورهای دسته جمعی که سندی دال بر جنایت علیه بشریت و نسل کشی از سوی حکومت ظالم است خاک میریزند تا شاید مردم فراموش کنند که جانیان اسلامی چه بر سر جوانانمان اوردند . ولی مثل همیشه اشتباه میکنند . مردم آگاه شده و میدانند که بهترین فرزندان این سرزمین از زیر خروارها خاک فریاد آزادی سر داده اند . حکومت سرداران و مدعیان صد رنگ حقوقدانی هرگز نمیتوانند یاد و خاطره دهها هزار جوان تیرباران شده و سربدار را از خاطره مردم پاک کنند . از هر جوان که کشتید و برخاک انداختید ، هزار جوانه ی جوان رویید . اکنون با کشتن رامین حسین پناهی پرونده سیاه خود را سنگین تر میکنید . مردم میدانند که رحم و مروت در دل سنگین شما جایی ندارد . بنابر این فریاد میزنند که هر چه بکشید در روز بازرسی جنایات خود، شرمنده تر و رسواتر و بدبخت تر خواهید بود . نه به اعدام . زنده باد زندگی . اعدام رامین حسین پناهی و کلیه محکومین را هم اینک و فورا و بدون قید و شرط لغو کنید . شاید در روز رستاخیز بخشیده شوید ..

شعله پاکروان (صفحه فیس بوک)

به بهانه روز جهاني كارگر

“فلاكت مشترك كارگران و كولبران“

در حالي اول ماه مي را به عنوان روز جهاني كارگر گرامي مي داريم كه جمعيت زيادي از ساكنان مناطق كوردنشين ايران به علت نبود توسعه ي برابر ،بيكاري و تبعيضات موجود و..مشغول كولبري هستند. اصطلاح كولبران در هيچ فرهنگ لغت يا دايره المعارفي تعريف و تشريح نشده و خاص مناطق كوردنشين است، كولبري نه بار حقوقي دارد و نه در قوانين بدان توجه شده و فرق اساسي بين كولبران و كارگران در همينجاست. كارگر در قانون داراي تعريف مشخصي است و نهادي حمايتي بسان سنديكا يا اتحاديه كارگري دارند و مقررات كاري شامل اخراج از كار،افزايش دستمزد،اضافه كاري،سنوات و عيدي و بن كارگري و… دارند اما اينها هيچكدام هرگز مشمول كولبران نمي شود اگرچه كارگران در جايگاه خود ستمديده هستند و رنج هاي زيادي دارند اما كولبران خود در رنج و عذابند انگار كولبران زاده ي رنج ،فلاكت و بدبختي هستند ،كولبران نه تنها سنديكاي صنفي ندارند بلكه براحتي كشته مي شوند، روي مين هاي زميني مي روند و به ته دره سقوط مي كنند، چنين وضعيتي براي كولبران در جهان منحصر بفرد است و در كشورهاي توسعه يافته وقتي از كولبري با اين شرايط صحبت مي شود بسيار متعجب و اساسا غير قابل تصور مي شود. اما اين بخشي از واقعيت تلخ توسعه نيافتگي مناطق كوردنشين است. كولبري امري غير انساني بسان برده داري است كه براي بدست آوردن تكه ناني است كه بايد تعريف كرد و تا زماني كه براي درمان دردهاي بيكاري و بدبختي كولبران نسخه اي انساني تبيين نشود اين داستان ادامه خواهد داشت. كارگران هم از فلاكت و بدبختي هاي زيادي رنج مي برند، اما كولبران تمام رنج و فلاكت هستند. واقعيت مسله اين است روز جهاني كارگر فقط بهانه اي است تا يادي كنيم از مفلوك ترين انسانهاي عصر حاضر در جهان كه در مناطق كوردنشين(کوردستان) بنام كولبران زندگي مي كنند. كارگران و كولبران يك وجه اشتراك دارند و آن رنج، بي عدالتي و نابرابري است، ستم تبعيض و قدرت و بسياري موارد ديگر. كارگران و كولبران رنج ها و فلاكت هاي مشترك زيادي باهم دارند و دردهاي مشترك هر روز آنان را نحيف تر و مفلوكتر مي كند.

حسين احمدي نياز

وكيل پايه يك دادگستري

در گرامیداشت رفیق سیروس کرباسی!

تعداد زیادی از رفقا و یاران قدیمی در مورد رفیق عزیز سیروس کرباسی نوشته اند، هرکدام از این رفقا گوشه ای از خاطره با سیروس را بیان کرده اند.

این خاطرات و به تصویر کشیدن لحطاتی که گوشته ای از زندگی مشترک به وسعت مبارزه رادیکال علیه حکومت هار اسلامی را به تصویر میکشد، که آنچه لمس شده و به تجربه زندگی تبدیل شده را بیان میکند.

سیروس اگر که در این نزدیک به دو دهه آکتیو نبود، اما هر بار در شهر فرانکفورت گردهمایی و دیدارهایی برگزار میشد، حضور داشت. آرام و صمیمی در کنارت قرار میگرفت و آن عشق و علاقه ای که با سپری شدن سالها مشترکا تجربه شده بود را اینبار در دیداری کوتاه به ما منتقل میکرد.

من و پروین معازی هم مثل سایر رفقایی که در مورد سیروس نوشته اند، با او خاطرات مشترکی داریم. سیروس از مقر آسوس به اُردوگاه ما زرگویز(محل استفرار ناحیه مریوان) سفر میکرد. مواردی اگر شبها نمیتوانست به سلیمانیه برگردد در چادر ما نزد ما میماند. و چند بار هم سوغاتی هایش برای ما از شهر  خوشحالمان میکرد.

یاد عزیزش گرامی است

دلنوشته‌ی یک کارگر

پاسی از شب گذشته بود او هم‌چنان در خیابان قدم می‌زد، هر از چندگاهی پیامکی می‌خواند و و گاهی چیزی می‌نوشت و می‌فرستاد، گویی در انتظار بود، ایستاد تا آخرین پیامک را بخواند

همسرش نوشته بود:

فرزندمان میگوید به بابا بگو دیگر دوچرخه نمی‌خواهم، فقط می‌خواهم بابا رو ببینم

اشک در چشمانش حلقه زد، بغض در گلویش ترکید

چند روزی بود که از تولد کودکش گذشته بود و او که قول دوچرخه را به فرزندش داده بود، شرمسار از کودک دیرتر به خانه می‌رفت بلکه او خوابیده باشد و بیش از این شرمنده کودک نشود

دو شیفت کار می‌کرد، در یک کارخانه و یک کارگاه، چندماهی بود که حقوقی از کارخانه دریافت نکرده بود و عایدی کارگاه کفاف خرج خورد و خوراک را هم نمی‌داد.

آیا روزی می‌رسد که کارگران کشور ما شرمنده خانواده و کودکانشان نباشند؟!

نسرین رمضانعلی(صفحه فیس بوک)

ایسکرا ۹۳۴