هیچ رسانه ای به اندازه اتحاد معلمان در دو روز تحصن نمی توانست به این خوبی مشکلات و مسائل معلمان را اطلاع رسانی کند

مانند هر جلسه رسمی … مدیر مدرسه همانند همیشه، توضیحات را بسیار خوب و کامل ادا نمود و از رئیس انجمن سال گذشته خواست پشت تریبون حاضر شود. مرد بلند قد و خوش پوشی با موهای جوگندمی و عینک با تشویق حضار پشت تریبون قرار گرفت. بعد از گفتن درود و احوالپرسی های مرسوم، با گفتن یک جمله ‌سالن را به سکوت دعوت کرد! باور نداشتم که درست شنیده ام! که دوباره و با لحنی محکم تر تکرار کرد:
جای معلم زندان نیست

و اینگونه ادامه داد:
در همین زمان که ما اینجا گردهم آمده ایم معلمان شریفی تنها به خاطر بیان خواسته های صنفی خود از جمله کیفیت آموزشی، ظرفیت دانش آموزان در هر کلاس و غیره به ناحق در زندان بسر میبرند و وظیفه همه ما اطلاع رسانی این موضوع و احترام به این قشر خستگی ناپذیر است.
معلمان این روزها اعتراض خود را به شرایط موجود با تحصن – حضور در مدرسه و نرفتن به کلاس ها- بیان کردند و ما باید قدردان زحمات این عزیزان باشیم. اینک هر کدام از شما که با صحبت های من موافقید به پا خیزید و همبستگی تان را با معلمان با یک دقیقه سکوت نشان دهید.

اشک در چشمانم حلقه زده بود، بلند شدم. آرام به پشت سرم نگاه کردم. همه حضار سرپا ایستاده بودند و سالن غرق در سکوت… .
دیگر صحبت های بعدی رئیس انجمن را درباره سال گذشته نشنیدم. غرق در این فکر بودم که هیچ رسانه ای به اندازه اتحاد_معلمان در دو روز تحصن نمی توانست به این خوبی مشکلات و مسائل معلمان را اطلاع رسانی کند.
مردم آگاه می شوند و جسارت پیدا میکنند تا یکدیگر را آگاه کنند.
و این درسی است که معلمان با اتحادشان در روزهای اخیر به جامعه دانش آموزان و اولیای آنها دادند.

انتخابات انجمن انجام شد و آن مرد دوباره رای آورد.
و من خوشحال از اینکه فرزندم در مدرسه ای درس می خواند که تمام اولیا توسط چنین رئیس انجمنی با این نگاه و وسعت دید آزاد منشانه، در جریان اخبار روز فرهنگیان٬ معلمان زندانی ، مشکلات آموزش_و_پرورش و مطالبات_جامعه_معلمان قرار می گیرند.

٢٥ مهر ماه ١٣٩٧