پیمان شجیراتی: هیچ سدی را یارای مقابله با اعتراضات کارگری نیست

اعتراضات کارگران در ایران علیرغم نبود تشکیلات منسجم و سندیکاهای کارگری برای ساماندهی آن ؛ به خیزشی عظیم تبدیل گشته و شاهد آن هستیم که با وجود کارکرد ماشین سرکوب هرروز از گوشه و کنار کشور،فریاد اعتراض کارگران بلند شده و به لحاظ کمیّت دامنه اعتصابات و اعتراضات درحال گسترش است.

به گواه ناظران و فعالان جنبش های کارگری دو حرکت اعتراضی کارگران گروه ملی فولاد اهواز و همینطور کارگران نیشکر هفت تپه در بین سایر اعتراضات نمود و جلوه بیشتری از خود نشان داده به شکلی که به نقطه امیدی برای پیگیری مطالبات صنفی کارگری ایران تبدیل گشته اند.

آنچه که مبارزات چندساله کارگران گروه ملی و نیشکرهفت تپه را از دیگر حرکتهای کارگری در ایران متمایز میسازد استمرار این مبارزات و نیز روحیه اتحاد و انسجام شکل گرفته بین کارگران این دو مجموعه است که با وجود بازداشت های گسترده؛زندان و شکنجه فعالین این جنبش و نیز همه دسیسه ها و ترفندهای کارفرمایان برای به شکست کشاندن آن،خوشبختانه با قدرت رو به جلو در حرکت بوده و تداوم دارد.

خصوصیت دیگری که میتوان برای آنها برشمرد ؛ استفاده از تاکتیک ها و روشهای گوناگون در مبارزه و نه فقط دست کشیدن از کار و شعاردادن صرف است که پرداختن به آنها در این مقاله نمیگنجد.

نگارنده قصد برجسته کردن اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه و کارگران گروه ملی فولاد اهواز و یا تضعیف حرکت اعتراضی دیگر کارگران بپاخواسته را ندارد بلکه هدف از پرداختن به این موضوع این است که در غیاب سندیکاها و شوراهای صنفی برای راهبری و انسجام بخشیدن به مبارزات ؛ ضرورت شکل گیری گفتمان کارگری در بین کارگران دخیل در اعتراضات در سراسر کشور برای انتقال تجربه موفقیت ها و شکست های خیزش جامعه کارگری آشکار شود.

در نگاه اول ممکن است اینگونه بنظر برسد که باوجود تداوم جنبش کارگران گروه ملی و نیشکر هفت تپه و مزیتهایی که برایشان برشمرده شد ؛ هنوز نتوانسته اند به آنچه که مراد و مطلوب شان است برسند اما این دلیل بر عقیم بودن و ناکامی آن نیست بلکه دلالت بر فساد گسترده موجود در سیستم مدیریت کشور و وجود رانت و قدرت دست های پشت پرده ای است که به هیچ چیز جز منفعت و ثروت اندوزی از راه استثمار کارگران نمی اندیشند.

مافیائی که با نفوذ در بین سیاسیون و تصمیم گیرندگان و سیاست گذاران در سطوح بالای حاکمیت و وابستگی های حزبی و جناحی به ارکان هرم قدرت از یک طرف و از طرف دیگر ناتوانی و بی برنامگی دولت در رفع مشکلات موجود که البته خود با واگذاری های بدون حساب و کتاب و غیرکارشناسی این صنایع به بخش به اصطلاح خصوصی در بحران موجود دخیل است ؛ مانع از به نتیجه رسیدن این دو حرکت عظیم کارگری شده است.

از جانب دیگر دستگاههای امنیتی و اجرائی به خوبی این را میدانند که جنبش کارگران گروه ملی فولاد و نیشکرهفت تپه نقطه امید و اتکاء سایر کارگران است بنابراین تا آنجا که میتوانند روند رسیدگی به مشکلات این دو واحد عظیم صنعتی را کند کرده و گاهاً با تزریق مسکّن های موقتی و مقطعی سعی در خاموش کردن شعله  این اعتراضات را دارند چرا که میدانند در صورت به ثمر رسیدن این دو جنبش دیگر توانِ کنترل و مقابله با دیگر اعتراضات کارگری را نخواهند داشت.

?پیمان شجیراتی…بیستم آبان نودوهفت