کارگران: اعتراضات خود را شدت ببخشید

یکی از قاتلان کارگران در ایران، که نامش “احمد مشیریان” و عنوانش “معاون وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی ایران” است، روز ١٢ تیر در واکنش به وحشتی که اعتراضات کارگران و جنبشی که می‌رود طومار این رژیم جانیان را در هم بپیچد بر اندامشان انداخته، می‌گوید: “برپایی تجمع و اعتراض‌های کارگری حق کارگران است، اما باید قانونی باشند.” گفت که اعتراض‌های کارگری نباید جنبه سیاسی بگیرد. از کارگران خواست که “پیش از برگزاری تجمع به وزارت کار مراجعه کنند”. و “در صورت مراجعه کارگران قبل از برگزاری تجمع، وزارت کار تلاش خواهد کرد تا در اسرع وقت مشکل را برطرف کند”.

او البته به اعتراض کارگران به زورگوئی بسیار عریان سرمایه داران و دولتشان به عدم پرداخت دستمزد کارگران اشاره دارد و در دفاع از عدم پرداخت حقوق کارگران می گوید: “کارفرمایان هم خواسته‌هایی دارند، نمی‌خواهند که حقوق کارگران به تعویق بیافتد اما به دلیل مشکلاتی که دارند به معضل حقوق معوقه برخورد می‌کنند”.

 

کارگران می دانند چکار می کنند

اولا کارگران در این چهل سالی که زیر سیطره جمهوری اسلامی کار و زندگی کرده اند، به تجربه دریافته اند که مراجعه به ادارات دولتی در بهترین حالت یک اتلاف وقت است. دولت همیشه، اگر مستقیما مدیر نبوده، طرف مدیریت را گرفته است.

احمد مشیریان می خواهد این تصویر را بدهد که گویا از اینکه کارگران همیشه ابتدا به ادارات دولتی شکایت کرده و نهایتا با جواب سربالا، وعده و وعید، و سر دواندن روبرو شده اند، بی خبر است! کارگران آنقدر طومار نوشته اند، آنقدر انفرادی و دسته جمعی به ادارات دولتی و از جمله به وزارت کار مراجعه کرده و اعتراضات خود به مدیران مشخص را به آنها ابلاغ کرده اند که دیگر تنها راه باقی مانده را در به خیابان کشاندن اعتراضات خود می بینند. همین خبرگزاری دولتی “ایلنا” پر است از مراتب نامه نوشتن و مراجعه کارگران به ادارات دولتی. پر است از هشدار شوراهای اسلامی و خانه کارگری ها به دولت که نارضایتی کارگران از این وضعیت را جدی بگیرید.

 

قوانین جمهوری اسلامی به درد کارگران نمی خورند

احمد مشیریان می گوید کارگران در چهارچوب قانون اعتراض کنند. می‌خواهد القا کند که خبر ندارد قوانین جمهوری اسلامی راه اعتراضی برای کارگران باقی نمی‌گذارد. در قوانین رژیم اسلامی اعتراض حرام است. اقتصاد مال خر است. کارگر مسلمان و غیرمسلمان است. تلاش برای ایجاد تشکل کارگری جرم است. نماینده کارگران شدن با زندان و اخراج جواب می گیرد. کارگران را برای اعتراض کردن قانونا شلاق می زنند. در قوانینشان سیاه بر سفید نوشته اند که کارگر باید قراردادش تا جائی که ممکن است، کوتاه مدت باشد.

 

اعتراضات سیاسی است، آنها را فرموله کنیم

مشیریان می گوید که اعتراضات کارگری سیاسی نشوند. خود اعتراض کارگر سیاسی است. وقتی که کارگر از وضعیتش ناراضی است و آن را به خیابان می کشد، سیاسی است. می خواهد جامعه از آن مطلع شود و به اعتراض او به این وضعیت بپیوندد.

اما به نظر من کارگران باید سیاسی تر برخورد کنند. یعنی نه تنها اعتراضات خود را ادامه بدهند، بلکه آنها را روتین کرده، تشکل خود را ایجاد کنند و مشخصا این تشکلها را سنگ بنای ایجاد تشکلهای دیگری در خود جامعه بکنند.

کارگران باید بطور مرتب اعتراضات خود را از راههای مختلف به گوش کل جامعه برسانند؛ به کل دنیا اطلاع بدهند که اعتراض دارند و دولت هم مستقیما، همانند این گفته های احمد مشیریان، از کارفرمایان حمایت کرده که دستمزدشان را نپردازند.

کارگران باید اعلام کنند این رژیم را، که نماینده کارفرمایان است، نمی‌خواهند و اگر توان حل مشکلات آنها را ندارد، لطف کرده گورش را کم کند که کسان دیگری که راه حلی برای این وضعیت دارند، حکومت را به دست بگیرند. کارگران باید بگویند که نه تنها ما حقوق پرداخت نشده مان را می خواهیم، بلکه خواهان ایجاد تشکل خودمان هستیم. خواهان یک زندگی انسانی با تمام حقوقی که خودشان و تشکلهایشان فرموله می کنند، هستیم. چه کسی گفته است که سهم کارگر از این دنیا فقر، بیکاری و نداشتن نان شب باشد، اما آخوند جماعت میلیارد میلیارد پول از حقوق پرداخت نشده کارگران بدزدد؟! چه کسی گفته است که خرج تروریسم جمهوری اسلامی و خرج ماجراجوئی های سیاسی جمهوری اسلامی در منطقه باید از جیب کارگران پرداخت شود؟! کارگر این وضعیت را نمی پذیرد و این را باید با صدای بلند به آنها بگوید.

٨ ژوئیه ٢٠١٨