کارگران در هفته ای که گذشت

انترناسیونال 767

اجلاس سازمان جهانی کار و اعتراض علیه حضور هیات جمهوری اسلامی، خواست اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار، سفر رضا شهابی، داود رضوی از سوی سندیکای شرکت واحد و لقمان ویسی از فعالین معلمان در کردستان برای دیدارهایی بامسئولین سازمان جهانی کار و سندیکاهای بین المللی و سخنی در حاشیه سخنرانی رضا شهابی عضو هیات مدیره سندیکای واحد که در رابطه با این اجلاس به ژنو آمده بود، سرتیترهای مهم بحث در صفحه ویژه کارگران در هفته ای که گذشت را تشکیل میدهد.

اجلاس سازمان جهانی کار و اعتراض علیه حضور هیات جمهوری اسلامی

یکصد وهفتمین اجلاس جهانی کار از ۲۸ ماه مه ۲٠١۸ الی ۸ ژوئن در شهر ژنو سوییس برگزار گردید. در اعتراض به حضور جمهوری اسلامی در این اجلاس و با خواست آزادی  کارگران زندانی و تمامی زندانیان سیاسی در روز جمعه ١٩ خردادماه تجمعی اعتراضی در برابر مقر سازمان جهانی کار (آی.ال.او) برگزار شد. شمار بسیاری از احزاب چپ، تشکل های کارگری، شخصیتهای سیاسی و آزادیخواه در این حرکت اعتراضی شرکت داشتند. هیاتی نیز از سوی حزب کمونیست کارگری ایران و کمپین برای آزادی کارگران زندانی به اسامی ناصر کشکولی، فاروق محمدی، سیامک زارع، هاشم فاضلی، محمد لر، بهنام فاضلی و نسرین رمضانعلی نیز حضور داشتند. در جریان این تجمع اعتراضی معاون سندیکاهای کل سویس و مدیر کل سندیکای کارکنان دولت سوییس در حمایت از کارگران ایران سخنانی ایراد کردند. همچنین از نمایندگان مختلف احزاب و جریانات شرکت کننده در آن سخنرانی هایی ایراد شد.از جمله نسرین رمضانعلی از سوی حزب کمونیست کارگری ایران طی سخنان پرشوری با اعلام اعتراضش به حضور هیات جمهوری اسلامی صدای اعتراض کارگران و مردم ایران بود. او در سخنانش بر این اشاره داشت که  نمایندگان واقعی کارگران در ایران کارگرانی چون جعفر عظیم زاده و بخشی کارگری که به عنوان نماینده کارگران هفت تپه صدای اعتراضش را علیه این بساط تبعیض و نابرابری بلند کرد،هستند. در رابطه با همین موضوع همچنین دو اطلاعیه از سوی کمپین برای آزادی کارگران زندانی  یکی خطاب به  سازمان جهانی کار و دیگری خطاب به اتحادیه های کارگری در سراسر جهان با خواست اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار و آزادی فوری کارگران زندانی و همه زندانیان سیاسی در ایران پخش شد.

خواست اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار

یک موضوع مهم اعتراض ما و کارگران و مردم در ایران به سازمان جهانی کار، اعتراض به مماشات آن با رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی است. ما همواره اعلام کرده ایم که حکومت اسلامی سرکوبگر کارگران و مردم ایران است. حکومت اسلامی، حکومت  آپارتاید جنسی و ستون تروریسم اسلامی در منطقه است و جای چنین حکومتی در  پشت میز محاکمه است. در همین راستا ما با حضور هر ساله مان در برابر اجلاس های سازمان جهانی کار خواستار اخراج رژیم اسلامی از این سازمان شده و اعتراض خود  را با صدایی رسا اعلام کرده ایم. ما در سالهای متمادی ای توانستیم خود را به درون سالن اصلی اجلاس برسانیم و با در دست داشتن عکس کارگران زندانی به نشانه اعتراض علیه حضور جمهوری اسلامی صدای اعتراض کارگران و مردم ایران در سطحی جهانی بوده ایم. از سوی دیگر تشکلها و نهادهای کارگری در ایران نیز هر سال سعی کرده اند با صدور بیانیه هایی اعلام کنند که هیات اعزامی جمهوری اسلامی به این اجلاس ها نمایندگان کارگران نیستند و اعتراض خود را به سکوت سازمان جهانی کار در برابر سرکوبگری های جمهوری اسلامی اعلام کرده اند. امسال نیز سندیکای شرکت واحد و سندیکای نیشکر هفت تپه طی بیانیه ای مشترک تحت عنوان ” فشار بر سندیکاها و جنبش کارگری مستقل ایران را قویا محکوم می کنیم” خطاب به اجلاس سازمان جهانی کار و سندیکاهای بین المللی  تلاش کردند صدای اعتراض کارگران و مردم ایران را به گوش جهانیان برسانند. فراخوان این بیانیه فراخوانی به همه سندیکاها و تشکلات بین المللی این بود که صدای اعتراض و خواست‌های طبقه کارگر ایران در اجلاس امسال باشند. همچنین این دو تشکل کارگری در بیانیه خود ضمن محکوم کردن تعرض به فعالین جنبش کارگری و همچنین سرکوب اعتصابات و اعتراضات کارگری از سوی دولت، بر حق تشکل‌یابی کارگران تاکید نموده و خواهان رفع محدودیت‌ از فعالیت در زمینه تشکلیابی کارگری و عضویت آزادانه کارگران در تشکهای کارگری دلخواه شان شده اند.

سفر رضا شهابی، داود رضوی و لقمان ویسی به ژنو

همزمان با اجلاس سازمان جهانی کار در ژنو روز پنجم خرداد ماه رضا شهابی، داود رضوی از سوی سندیکای شرکت واحد و لقمان ویسی از فعالین معلمان در کردستان برای دیدارهایی بامسئولین سازمان جهانی کار و سندیکاهای بین المللی عازم سفر شدند. سفر این هیات از ایران در تجمع اعتراضی روز نوزدهم خرداده ماه در مقابل اجلاس آی ال او در اعتراض به حضور جمهوری اسلامی نیز انعکاس داشت. بعضا تلاشهایی از جانب برخی جریانات میشد که تحت عنوان امنیت و اینکه اینها از ایران آمده اند، از هر گونه شعاردهی ای علیه حکومت اسلامی جلوگیری شود. اما اجازه داده نشد که تجمع به تجمع سکوت تبدیل شود. خصوصا در شرایطی که خیزش دی ماه را پشت سر گذاشته ایم، در شرایطی که جامعه در التهاب مبارزه میسوزد و در و دیوار با شعار مرگ بر خامنه ای، مرگ بر جمهوری اسلامی پر شده است، این تجمع نمیتوانست، تجمع سکوت باشد. از جمله نسرین رمضانعلی با سخنرانی پرشورش در این میتینگ اعتراضی و سخنرانان معترض دیگر توانستند سریعا این فضا را بشکنند. یک موضوع مهم اعتراض هیات حزب کمونیست کارگری ایران در تجمع اعتراضی در مقابل آی ال او اعتراض به مماشات سازمان جهانی کار با جمهوری اسلامی و جنایاتش و سکوت در برابرآن بود.

در هرحال هیات فعالین کارگری رضا شهابی، داود رضوی و لقمان ویسی که از ایران به ژنو آمده بودند، دیدارهایی بامسئولین سازمان جهانی کار و سندیکاهای بین المللی داشتند. از جمله تصاویری از گفتگوی رضاشهابی و داود رضوی با سندیکاهای فرانسه و نماینده ITUC اتحادیه سندیکاهای عمومی کارگران جهان و نیز با  برناتیبو عضو هیات مدیره سازمان جهانی کار و نماینده ای از سندیکاهای اسپانیا در مقرسازمان جهانی کار شهر ژنو در گروه تلگرامی سندیکای واحد و در سطح مدیای اجتماعی منتشر شده است. همچنین اعضای این هیات سه نفری کارگری دیداری با شارون بارو دبیر کل کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری جهان(ITUC)که ٢٠٧میلیون عضودرجهان دارد، داشتند.

نفس وقوع چنین اتفاقی طبعا ثمره مبارزات جانانه کارگران شرکت واحد و جنبش اعتراضی قدرتمند کارگری در ایران است که فشار آن امکان چنین دیدارهایی را فراهم کرده است. همچنین این اتفاق نتیجه کارزار گسترده و جهانی در حمایت از مبارزات کارگران شرکت واحد در سال ٨٤ و ادامه این کارزار در حمایت از کارگران زندانی است و این خود یک دستاورد مهم جنبش کارگری است. منتهی اینکه در این دیدارها چه گفته شده و بحث ها چه بوده است، اخبار زیادی منتشر نشده نیست.

در حاشیه سخنرانی رضا شهابی  در فرانکفورت

تور رضا شهابی از اعضای هیات مدیره سندیکای واحد در اروپا یکی از حواشی سفر هیات رضا شهابی، داود رضوی و لقمان ویسی هیات فعالین کارگری ایست که برای دیدار با مسئولین آی ال او و اتحادیه های بین المللی کارگری سفر کردند.در جریان این سفر رضا شهابی سخنرانی ای در فرانکفورت داشت که به لحاظی قابل تعمق است. او در سخنانش  به مشکلات کارگران در ایران اشاره میکند. از حمایت های بین المللی قدردانی میکند. از این میگوید که در ایران کارگران از حق تشکل و تجمع محرومند. از این میگوید که ماهها به کارگران مزدشان پرداخت نمیشود و در همین رابطه به نمونه هایی از مبارزات کارگران بر سر حقوقهای معوقه چون هفت تپه، چادرملو و کارخانجات مختلف دیگر اشاره میکند. رضا شهابی همچنین در مورد امنیتی کردن مبارزات کارگران و صدور احکام سنگین زندان برای کارگران و فعالین اجتماعی میگوید. او در این رابطه به نمونه هایی چون احکام زندان برای اسماعیل عبدی، محمود بهشتی، از معلمان معترض و داود رضوی و ابراهیم مددی از سندیکای واحد و نمونه های بسیاری از همین دست اشاره میکند. اما رضا شهابی با گفتن این سخنان، مجوزی برای خودش پیدا میکند که حملاتش را به چپ آغاز کند و اینجاست که اتفاقا راه بیراهه ای را در مقابل جنبش کارگری میگذارد و دیگر قابل اغماض نیست.

رضا شهابی در سخنانش  با گفتن اینکه چپ هیچ راه کار   وطرح و برنامه ای ندارد، چپ برای ما کاری نکرده است، چپ ها به جان هم افتاده و دارند به هم انگ میزنند و غیره عملا نقش درخشان چپ و کمونیست را در پیشروی های جنبش کارگری که امروز چنین ثقل سنگینی در سیر تحولات سیاسی جامعه پیدا کرده است، لاپوشالی کرد و عملا شروع به نوعی سمپاشی و جو سازی علیه چپ نمود. برای گفتن این نوع حرفها نیازی به خارج از کشور آمدن نبود. این نوع سخنان بی پایه بیشتر نوعی باج دادن به جمهوری اسلامی برای مجوز سفر گرفتن را معنی میداد. یکی از احزب چپ که رضا شهابی هم نمیتواند آنرا نبیند حزب کمونیست کارگری است که نقش غیر قابل انکاری در دفاع از جنبش کارگری، در اتحاد صفوف چپ، در اتحاد صفوف کارگران و نزدیک شدن تشکلهای کارگری به یکدیگر، و در طرح شعارهای رادیکال در جنبش کارگری و جنبشهای اعتراض در ایران داشته و حزب بزرگ و با نفوذی هم هست. منظورم اینست که آن تصویر غیر سیاسی و نازلی که رضا شهابی از چپ میدهد یک ذره حقیقت ندارد. کارگری که این را نبیند فقط زیر پای خودرا خالی میکند. فضای اعتراضی امروز جامعه و شعارهای رادیکالی که طرح میشود و جنبش عظیمی که علیه حکومت و علیه کارفرمایان و سرمایه داران مفتخور جریان دارد را چپ و کمونیسم نمایندگی کرده و نمایندگی میکند و نه هیچ جریان دیگری. به صرف کارگر بودن برای هیچ کس قابل قبول نیست که کسی هر نوع سخنی را علیه چپها و کمونیستها بر زبان بیاورد. این نوع تبلیغات مستقیما علیه طبقه کارگر است و به زیان کارگران تمام میشود. صدها فاکت و شواهد میتوان در رد سخنان رضا شهابی مطرح کرد که نشان میدهد کمونیسم و چپ امروز در جامعه با نفوذ و موثر و کارساز است و دارد هرروز در متحد شدن صفوف کارگران و جامعه علیه جمهوری اسلامی تاثیر میگذارد.

بعلاوه رضا شهابی نباید فراموش کند که نفس حضور خود او در چنین نشست هایی، نفس اینکه اسم سندیکای واحد و مبارزاتش جهانی شد، نتیجه مبارزات درخشان ما کمونیستها و ما چپها در خارج کشور بوده است. همچنین آزادی او و کسانی مثل او از زندان نتیجه کارزارهای مبارزاتی قدرتمندی است که برای آزادی کارگران و زندانیان سیاسی سالهاست که در جریان است. کارزارهایی که یکسرش در ایران و سر دیگرش در اقصاء نقاط جهانی است. نهادهایی چون کمپین برای آزادی کارگران زندانی، کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و نیز حزب کمونیست کارگری از جمله نیروهای فعال در این کارزار بودند.

آخرین نکته اینکه حرفهای رضا شهابی در شرایطی بیان میشود که ما خیزش انقلابی دی ماه مردم را داشتیم و جامعه بسوی تعیین تکلیف نهایی با بختک جمهوری اسلامی به پیش میرود. یک پاسخ فوری به مبارزات کارگران و کل مردم در این شرایط تحزب یابی آنهاست. امروز کارگر باید نه تنها خواستار حق تشکل بلکه خواستار حق تحزب باشد. حزب است که سازمانده  مبارزه در تمام عرصه های نبرد ما علیه سرمایه داری حاکم است. از همین روست که جمهوری اسلامی از متشکل شدن و تحزب یابی کارگران وحشت دارد. از همین رو حمله رضا شهابی به احزاب و نیروهای چپ عملا در راستای تبلیغات حکومتی علیه تحزب یابی کارگری و چپ و کمونیست قرار میگیرد.

با این توضیحات به من حق دهید که بگویم که متاسفانه این بخش از سخنان رضا شهابی به عنوان یک فعال کارگری که بخاطر اعتراضاتش سالها حبس و زندان را تجربه کرده است، کارگران در ایران را نمایندگی نمیکند و به ضرر جنبش کارگری است. او متوجه نیست که یک وجه از امنیتی کردن مبارزات توسط رژیم اسلامی، امنیتی کردن تحزب کارگران است. در جمهوری اسلامی صحبت کردن از عضویت در احزاب کفر است و جرم بزرگی دارد. در همین راستا جمهوری اسلامی کوشیده است که از یکطرف با سرکوب و از سوی دیگر با سمپاشی کردن علیه احزاب چپ همواره این سیاست را به جلو برد. حمله رضا شهابی به احزاب چپ در سخنرانی اش در فرانکفورت، خواسته یا نا خواسته در جهت این سیاست  است. رضا شهابی با این گفته ها دارد به بیراهه میرود.