گزارش یک کارگر از یک کارخانه بزرگ در تهران

من در مجموعه ی کارگری … مشغول به کار هستم که میشود گفت این کارخانه در سطح کشوری یکی از مشهور ترین بِرندهای محصول را دار‌است.

کارِ این کارخانه به دو شیفت شب و روز تقسیم شده است‌ و هر شیفت کاری ١٢ ساعت میباشد که از ساعتِ ٧ صبح تا ساعتِ ٧ عصر در شیفتِ روز مشغول به کار می شوند و از ساعتِ ٧ عصر تاساعتِ ٧ روز بعد، در شیفت شب مشغول به کار می شوند.

در هر شیفت حدودا ٤٥٠ الی ٥٠٠ نفر در بخش های مختلف حضور دارند.

کارگران این کارخانه از اقوامِ کرد و لر و ترک هستند  که کارگران اکثرا ترک زبان هستند.

اما ترک یا فارس و… بودن دلیلی بر تفکیک قومیتی از نظر سیاسی بین کارگران نمی شود.

کارگران این کارخانه بیشتر از این که به مسئله های قومیتی بپردازند و با این دردها به هم نزدیک شوند،

بیشتر سر خواسته های معیشتی ، سطح رفاه زندگی و برابری حقوقی و مشکلات معیشتی و طبقه کارگری به هم نزدیک میشوند و درد مشترکشان را باهم تقسیم میکنند و در مورد آن صحبت میکنند

نمی شود گفت کسانی نیستند که طرفدار جریانات راست و ناسیونالیستی نباشند. وجود دارند، ولی انگشت شمارند و راهکار و الترناتیوشان برای وضعیت زندگی را نمیتوانند بین کارگران مطرح کنند چون استقبالی ازآن ها نمی شود .

من به شخصه تازه کار هستم و مدت کوتاهی است که در این مجموعه بزرگ کارگری مشغول به کار هستم و در بخش تولید … هستم اما ارتباط نزدیکی با کارگران دارم و حتی بحث های داغی که بینشان می افتد را دنبال می کنم .

در یک جمع ١٠ نفره وقتی منِ کارگر از منافع طبقه کارگر دفاع می کنم چون به قدری از مشکلات و سیستم سرمایه داری همه ی کارگرها در حال ضربه خوردن هستند که از بین ١٠ نفر، بیشترشان با من موافق هستند.

مسئله من نیستم. هر کسی که طبقاتی و با نبض خواسته های کارگری پیش برود و آلترناتیوش را بدهد کارگران تائیدش میکنند.

گرانی و سطح زندگی نابسامان مسئله روز و دیالوگ کارگران در کارخانه است .

اما راهکار

برون رفت را اگر از زبان این کارگران بخواهم بگویم بنا بر مشاهدات من کسی اصلاحات را نمی پذیرد. همه سرنگونی را به شکل بهترین راهکار میدانند.

حتی وقتی من مسئله اعتراضات هفت تپه را پیش می کشیدم می دیدم همه شان از اخبارش اطلاع دارند و آن خواسته ها را خواسته های خودشان می دانند و رهبرانشان اسماعیل بخشی و… را خوب می شناسند.

کارگرآن مجموعه ای که من باآن ها مشغول به کارم میشود گفت روزی نمیشود خسته نشوند از وضعیت

یا روزی نمی شود شیوه ی درآمد زایی مسئولان حکومتی، دزدی، اختلاس، حقوق نجومی و حتی در مورد سرمایه ی صاحب کارخانه و اختلاف طبقاتیشان با زبان کارگری حرف نزنند .

فشار کاری و شیفت بندی و ساعت کار به حدی بالا است که سالیانه کارگران زیادی از این کارخانه ترک کار میکنند.

و جالب است این را هم بگویم که اکثر جذب نیروی این کارخانه از طریق شرکتهای کاریابی صورت میگیرد.  یعنی رییس کارخانه با این شرکت کاریابی قرارداد میبندد و کسی که بخواهد در این کارخانه کار کند باید به این شرکتهای کاریابی مراجعه کند و اول مبلغ ٢٠ هزار تومان و… پراخت کند سپس با یک فرم به این کارخانه فرستاده می شود. با او مصاحبه میشود و اگر قبول شد مشغول به کار میشود و بعد از یک ماه باید به خاطر این که ازشرکت کاریابی به این کارخانه امده است٣٠٠ هزار تومان مبلغ هزینه کار یابی را پرداخت کند.

اینها مبالغی است که توسط شرکت های کاریابی و ریاست کارخانه از کارگر گرفته میشود.

حتی شایعاتی در بین کارگرها پخش است که وقتی از طریق کاریابی وارد کارخانه میشوی به ازای هر کارگر رییس کارخانه، از دولت وام میگیرد. یعنی به دلیل ایجاد شغل ، رییس کارخانه وام کم درصد دریافت میکند که فکر نکنم شایعه باشد چون به حقیقت نزدیک است.

و در مورد این مسئله ها همیشه در بین کارگرها بحث میشود.

حتی باید بگویم به لطف فضای اطلاع رسانی تلگرام، اینستا گرام و…کارگران از هر چیزی با خبر هستند و در مورد آنها بحث میکنند مثلا در مورد جلیغه زردهای فرانسه و…

واقعیت این است که وقتی بحث انقلاب پیش می آید اینها شنیده می شوند که میگویند:

“این بِره کی بیاد ؟؟!!”

یا میگویند: ” زمان شاه …زمان جمهوری اسلامی… ما وضعیتمون همین بوده یا بدتر شده و…”

بدون شک این مشکلات ریشه ای و میزان سطح زندگی طبقه کارگر در این کارخانه هم صدق میکنه که در آینده ی نه چندان دور شاهد اعتصابات باشیم اما واقعیتش به نظر شخص من سازماندهی حزبی در داخل رکن اساسی هست که باید وارد کارخانه ها وارد دیالوگ کارگران و خانه و محله های کارگر نشین بشه که هنوز نشده و باید براش مبارزه کرد و تلاش کرد .

به قول منصور حکمت

اگر چهار نفر در مورد الترناتیو در یک‌جمع حرف بزنن باید یکی از اون الترناتیو ها الترناتیوهای ما باشه.

اوختای از ایران