روزنه rowzane خبری – تحلیلی
کارگر کمونیست ۵۷۱:
اول مه ، کارگران، معلمان، بازنشستگان و دانشجویان آمدند و مطالباتشان را فریاد زدند، حقوق سرکوب شده وبه غارت رفته شان را میخواستند، و شما متولیان و مدافعان حاکمیت سرمایه کماکان زدید و گرفتید و بردید. امسال نیز مزد و حقوق را با اتکا به یک سری آمار و ارقام غیرواقعی و شرم آور چندرغاز اضافه کردید، اما در واقع آنرا با هزار کلک به سقوط بردید و دارید زندگی کارگر و معلم و بازنشسته و فرودستان را تباه میکنید.
در کنار تعرض مدام به معیشت مردم و تحمیل تبعات ویرانگر بحران موجود بر گرده ما کارگران و مردم فرودست، اینک شما حضرات متولی و مسبب این وضعیت، در برابر اعتراضات و مطالبات برحق کارگر و معلم و بازنشسته و فرودستان، آرایش جنگی گرفته اید. از طرفی سرکوب را بعنوان تنها راه پاسخ به “نه به فلاکت” مردم بکار گرفته اید، و از دیگر سو با پرروئی میگوئید “مردم خودشان ما را انتخاب کرده اند، پس باید این وضعیت را تحمل کنند “، و بعد خواندن روضه فریب انشااله ماشااله. این یک شیادی نفرت آور و عملی وقیحانه است، خاک پاشیدن بر چشم مردم است!
شما متولیان و مدافعان این نظم بربریت سرمایه محصول انتخاب آزادانه کارگران و مردم آزادیخواه نیستید، هیچوقت نبوده اید.
تاریخ چهل ساله نظم موجود سرمایه در اینجا، با سرکوب جنبش اعتراضی توده کارگران و مردم فرودست و با سرکوب آزادیخواهی بجلو آمد و کل موجودیت ننگینش را با تعرض به حقوق و مطالبات انسانی و غارت ثروت جامعه دوام داده است. این مناسبات استثمار و غارتگری، این قوانین ضد کارگری و حقارت فقرمزد و معاش و بی عدالتی، یک جدال دائمی علیه سرمایه را به زندگی کارگران گره زده است.
جنبش اعتراضی در اول ماه مه و روز معلم جلوه ای از بجلو آمدن اتحاد یک جنبش عظیم کارمزدی است که در متن یک جدال وسیعتر طبقاتی به میدان آمده است. این جنبش تاکنون و با طرح خواستها و مطالبات خود نشان داده است که قرار نیست تبعات بحران اقتصادی حاصل چهل سال مناسبات و قوانین ضدکارگری را کارگران و توده مردم زحمتکش تحمل کنند و نظاره گر گرسنگی و فلاکت شان باشند.
ادامه وضع موجود یعنی سونامی فقر و فلاکت و ویرانی زندگی همه ما کارگران و مردمان فرودست، و همه شرایط زیستی و مدنیت مردم در اینجا خواهد بود. اما جنبش اعتراضی بجلو آمده کارگران و نیروی کارمزدی، جنبش گرسنگان و بیکاران و تحقیر شدگان به چنین فلاکت و حقارتی تن نخواهد داد.
ادامه وضعیت معاش و زیستی کنونی قابل قبول و تمکین نیست. این چهل سال تاریخ جدال نیروی کارمزدی و مردمان فرودست است در مقاومت و نپذیرفتن هر آنچه به زور تحمیل گشته است. جدالی بوده که تا همین امروز به شکل گسترده و قطعی تری برای رها شدن از فقرمزد و زیست غیر انسانی در کارخانه ها و در فرایندهای اقتصادی کار و در کف جامعه به میدان آمده است. این جنبش و این جدال نه تنها به عقب بر نخواهد گشت که دارد با تکیه بر پتانسیل اجتماعی خود و با بجلو راندن اساسی ترین و پایه ای ترین خواست ها و مطالبات انسانی، همه جامعه را بجلو هل میدهد.
دستاوردهای جنبش طبقه کارگر و تأثیر مبارزات و تلاش آن برای تغییر و بهبود وضعیت معاش و عرصه های زیست اجتماعی اش بر جنبش های اجتماعی توده مردم غیرقابل انکار است.
جنبش اعتراضی نیروی کارمزدی (کارگر، معلم، بازنشسته و…) در عین حال دارد اساسی ترین راهکار و چگونگی دست یابی به خواست ها ومطالبات برحق و انسانی همه توده مردم را در دسترس اش قرار میدهد.
حضور قدرتمند و گسترده زنان و خانواده های کارگری در اعتراضات کارگری و یکی از پیشرویهای مهم جنبش کارگری و همه جنبش های کارمزدی و جامعه بطور کل است. از سوی دیگر پرچمی که جنبش اعتراضی و اعتصابی کارگران هفت تپه و فولاد علیه مزد فقر و غارت این نظم سرمایه برافراشته شد، اساسی ترین پایه های دخالتگری و اعمال اراده جمعی یعنی “جنبش مجمع عمومی” و “شوراهای مستقل کارگری “را بر متن مقاومت و مبارزات جنبش کارگری و بعنوان بستر قدرت یابی و اتحاد طبقه کارگر و توده مردم برای دسترسی به مطالبات بجلو آورده است. از اعتصابات قدرتمند و سراسری رانندگان و کامیون رانان، کارگران راه آهن وحمل ونقل، کارگران صنایع و خدماتی و… تا بجلو آمدن جنبش اعتراض سراسری معلمان و بازنشستگان، نقش اعتصاب را بعنوان پرقدرت ترین ابزار مقاومت و پیشروی در برابر تعرض کارفرمایان و سرمایه داران و دولت آنها نشان داده و جایگاه اعتصاب بعنوان اساسی ترین راهکار و انتخاب کارگران برای مبارزه علیه سرمایه تثبیت شده است.
نظام اقتصادی موجود در حال فروپاشی است، و دولت و همه ارکان مدافع این نظم و مناسبات موجود سرمایه برای خلاصی از بحران بقای خود، و برای راندن همه تبعات و فجایع ناشی از سقوط شیرازه های اقتصادی به سمت تتمه سفره و جیب کارگران و فرودستان به آرایش جنگی و گسترش سرکوب روی آورده اند. در صف مقابل، برای کارگران، معلمان، بازنشستگان و توده مردم زحمتکش هیچ راه گریزی جز عبور از این نظام نیست. همبستگی جنبش های اعتراضی علیه فقر و فلاکت، و متشکل شدن و سازماندهی اعتصابات در محیط کار و عرصه های اجتماعی زیست و در قامت سراسری، تنها انتخابی است که تحولات پیش رو در برابرشان قرار داده است.
نان،رفاه و آزادی! حق همه کارگران و مردم است.