اول ماه مه روز کارگر؛ پیش به سوی اداره شورایی

در سال ۱۸۵۶ کارگرهادر استرالیا کار را تعطیل کرده وخواستار تقلیل ساعت کار به هشت ساعت در روز شدند.این آغازی در جهت دفاع وخواست سایر حقوق برحق کارگران در مقابل سرمایه دار مفت خور بود.
روز کارگر اعتراض در مقابل حقوق زیر فقر ،عدم امنیت شغلی ،حتی عدم امنیت جانی بعلت عدم وجود وسایل ایمنی مورد نیاز در مورد بعضی از مشاغل کارگری ،استثمار کارگران در جهت پر کردن جیب سرمایه داری است. جایی که باید خود کارگر مسائل و مشکلات خودش و قوانین کار را بصورت شورایی تصویب و اجرا کند، سرمایه دار دزد که بسته به ذات اش ذره‌ای به فکر حق و حقوق کارگران نیست اداره امور را در دست دارد.
در حکومت دزد و جنایتکار جمهوری اسلامی هم همه چیز از وضعیت معیشتی گرفته تا هر بخشی که طبقه کارگر با آن روبروست روز به روز فلاکتبارتر میشود. نه تنها طبقه کارگر در کارخانجات بلکه در بقیه بخشها از جمله آموزش و پرورش، بهداری و سایر مشاغل که نه تنها از حقوق زیر خط فقر برخوردارند در شرایط بد امنیتی هم جانشان را از دست میدهند که ناشی از وجود سیستم سرمایه داری آن هم از نوع اسلامی است .
حکومت اسلامی جنایتکار و دزد محور هم که نه تنها خود نماینده یک نظام سرمایه داری تماما افسارگسیخته در ایران است از مرز استثمار گذر کرده و با چکمه برگردن زحمتکشان و مزدبگیران آنچنان فشار آورده تا توان نفس کشیدن از بخش عظیمی از جامعه گرفته است.
امروز شاهد پیوستن روز افزون مزدبگیران، بازنشستگان و حتی بیکاران در گروهای متشکل و بشکلی وسیع گسترده در خیابانها هستیم.
علی رغم تمامی بگیر و ببندها، شکنجه و زورگویی‌های حکومت اسلامی باز شاهد ادامه روند مطرح شدن خواستها و مطالبات برحق زحمتکشان هستیم. در این راه عموم مردم فلاکت زده هم باید به مبارزات سیاسی خود در جهت پس زدن حکومت اسلامی و همچنین در عملی کردن پراتیک سیاسی مناسب در جنبش های مربوطه کوشیده تا خواست اکثریت مردم در راه خلاصی حکومت از بالا که چیزی بجز چپاول و فلاکت و کشتار ندارد را عملی کنند.
انسجام مبارزات طبقه کارگر بخصوص در روز جهانی کارگر که عملا بدون رسمیت شناخته شدن توسط جمهوری اسلامی ادامه دارد. کارگران و زحمتکشان با وجود تهدیدات و دستگیری ها به مبارزات طبقاتی خود در جهت خلاصی از ارتجاع و سرمایه داری مفت خوران اسلامی ادامه میدهند و در این راه باید خواستهای خود را به ورطه عمل برسانند.
در همین راستا کلیت جامعه در هر بخشی از جنبش سرنگونی با نهادینه کردن شوراها و در دست گرفتن مراکز تولید سرمایه و مدیریت توده ای بر توزیع سرمایه باید کوشیده تا دستهای چپاولگران اسلامی را از جیب مردم قطع کند. در کنار خواستهایی همچون حقوق حداقل 12 میلیون تومان، خواستها و پراتیک های سیاسی صورت گرفته باید بسوی رهبری سیاسی و رهبری امور بدست کارگران در افق جدید سیاسی کشور با تشکیل هسته های مستقل در دل جنبش ها نمود پیدا کند.
اداره شورایی فقط در مرحله نهایی انقلاب نیست که مبارزات جنبش سرنگونی را به پیروزی میکشاند بلکه تشکیل هسته های مستقل صنفی و شوراهای مستقل در مشاغل، مراکز تولید و توزیع سرمایه، مدارس و دانشگاه میتواند تمامی بسط های جمهوری اسلامی از عقیدتی-سیاسی گرفته تا دست اندازی های کلان اقتصادی را کوتاه کند.
روز یک مه روز جهانی کارگر روزی است که خواستهای طبقاتی کل جامعه با هر دغدغه ای که قائم به ذات خود آن بخش از جامعه است با آلترناتیو حکومت شوارها که خود مردم میتوانند بر رئوس سیاسی و اقتصادی کشور نظارت داشته و حتی دخیل باشند با حکومتی سوسیالیستی میتواند معنی پیدا کند.