کُندی اینترنت؛ بنزین روی خشم مردم

“انگشت در چشم جامعه نکنیم”، هر کس نداند فکر می­کند این سخن از دهان فیلسوفی، جامعه شناسی، پژوهشگری، مصلحی یا چیزی از این قبیل در آمده. نه، این تراوشات مغز”عماد” جلاد است که نامش لرزه بر تن خود دست­اندکاران رژیم می­انداخت.

“علی ربیعی” نامی آشنا در میان شکنجه گران رژیم اسلامی است. او به همقطارانش هشدار می­دهد که طرح­های محدود کردن اینترنت راه به جایی نمی برد. ایشان می فرمایند چنین “سیاست‌های سلبی و غیرکارشناسی … محکوم به شکست خواهد بود، همانگونه که سیاست‌های سلبی قبلی به شکست دچار شدند.” ربیعی جلاد آنقدر هوشیار شده که خطاب به هم­پالگی ها می­گوید بیزاری مردم نتیجه عملکرد سیاسی خود ماست و ادامه می­دهد باید “حساب هزینه و فایده” این طرح­ها را کرد و از “هزینه­ های بالقوه آتی” بقیه را می­ترساند.

بالاخره جلادها هم آدمند، برخی سرشان به سنگ روزگار می­خورد. همه که دکتر احمدی، حسین تهرانی، دکتر آرش، حسین لاجوردی، حسین شریعتمداری نمی شوند. این دسته دوم روزی به خود می­آیند که خیلی دیر شده.

جامعه ­ای به آستانه انقلاب رسیده را با محدود کردن اینترنت و حتی قطع آن نمی­توان به عقب راند. سرکوب از مقطعی به بعد به ضد سرکوب­گران عمل خواهد کرد. جامعه ایران مدتهاست به این آستانه رسیده.

در جامعه­ای که هر روز و در همه جا مردم به جان آمده در خیابان هستند و معلمان هشدار می­دهند آماده قیام هستند طرح محدود کردن اینترنت به معنای واقعی کلمه از یک سو آب در هاون کوفتن است و از سوی دیگر بنزین روی خشم مردم ریختن است.

مندرج در ژورنال شماره ۴۱

کُندی اینترنت؛ بنزین روی خشم مردم – یاشار سهندی