روزنه rowzane خبری – تحلیلی حسین لاجوردی، متخصص در آسیب شناسی اپوزیسیون راست، (سالهاست دارد از دست این اپوزیسیون حرص و جوش میخورد) در مصاحبه با صدای امریکا خبر دادند: “در اعتراضات فرانسه بر عکس ایران هر شب صدها پلیس زخمی میشوند.”
با خواندن این خبر، در واقع با شنیدن و دیدن این خبر، احساس متناقض نما (پاردوکسیکال سابق) به ما دست داده. راستش با این احساس نمیدانیم چی بگویم و چکار کنیم. خدا را شاکر باشیم یا بنده خدا را. از دست خودمان عصبانی باشیم یا از دست پلیس خودمان که نمیگذارد هر شب صدها تن از ایشان را زخمی سازیم.
آخ چی میشد پلیس ما هم مثل پلیس فرانسه مهربان بود. با مهربانی میکشت، با مهربانی به جای اینکه ما را “اغتشاشگر و اراذل و اوباش” خطاب کند مانند پلیس فرانسه ما را “موجودات موذی و توده ای وحشی” میخواند، الانبه جای احساس ناسازنما چه احساس شعف انگیزی به ما دست میداد.
حالا نمیدانیم با این احساس ناسازواره یقه کی را بگیریم. خودمان را، پلیس فرانسه را یا پلیس خدوم اسلام را. یا یقه حسین لاجوردی را که ما را دچار همچین احساسی ساخته؟
اصلا یقه خدا را میگیرم که چرا تو ایران بدنیا آمدیم نه حومه پاریس. دیواری کوتاه تر از دیوار خدا پیدا نکردیم.
“آی خدا پس عدالتت کجاست!” با فریاد این جمله در ته دلمان، کمی تا قسمتی آرام شدیم. پاردوکسیکال مان، ناسازوارگی مان کم رنگ شد. به پلیس فرانسه هم توصیه میکنیم دوربین چهره¬زن نصب کند که بیشتر از این آسیب نبینند.. خدا را خوش نمیاد پلیس تا بن دندان مسلح زخمی شود.
