روزنه rowzane خبری – تحلیلی بنی صدر روز گذشته در سن ۸۸ سالگی مرد. اما او سالها بود که یک مرده سیاسی بود و جایی در چپ و راست نداشت. او را همه مردم ایران خوب میشناسند. او سمبل شکست و افتضاح سیاسی بود. به همین دلیل در مرگ او تنها چیزی که میتوان گفت اینست که حیف شد که جای او برای مشاهده سرنگونی حکومت متعفنی که او اولین رئیس جمهورش بود خالی ماند.
بنی صدر با چه چیز تداعی میشود؟ او با خمینی، با سرکوب جنبش کردستان، با سرکوب شوراهای مردمی، با مسعود رجوی و انقلاب ایدئولوژیک مجاهد، با شورا پورا مالیده و بند پوتین هایتان را باز نکنید تا غائله کردستان را تمام نکرده اید، و با دستبوسی خمینی و رجز خوانی برای مردم انقلابی تداعی میشود. بیچاره طی سالهای مدیدی در زندگیش تمام تلاشش این بود که به نحو مضحکی این کارنامه گندی را که حاصلی جز سرشکستگی برایش نداشت، توجیه و پاک کند و این برای یک آدم سیاسی یک فاجعه تمام عیار است. او خود یک سمبل فجایع و تعفن حکومت و جریانات اسلامی و راست و جنایتکار بود. بنی صدر تلاش کرد از دل فجایع کسی شود. اما تنها مقامی که توانست کسب کند این بود که با فجایع یک دوره کوتاه اما پرتلاطم تداعی میشود. زیرا که میخواست از دل فجایع سر بر آورد . اما خود قربانی همان فجایعی شد که در شکل دادن آنها نقش ایفا کرده بود و به قهقرا رانده شد. میخواستم کارنامه بنی صدر را کمی بازتر کنم. اما فکر کردم که چه؟ که یک مرده سیاسی را چوب بزنم؟ آنها که بنی صدر را جلو راندند خود گند و تعفن خود را بسیار بسیار عیان کرده اند. نیازی به بازکردن کارنامه بنی صدر نیست. او به مفهوم دقیق کلمه نه سر پیاز بود و نه ته پیاز. بلکه در همه جا نقش یک پادوی گوش بفرمان را ایفا کرد و در شکل دادن به فجایعی مثل کشتار در کردستان در همین موقعیت نقش مستقیم داشت . جایش موقع سرنگون شدن حکومتش خالیست!
