روزنه rowzane خبری – تحلیلی ساعت ١١ صبح يكى از روزهاى زمستان سال ١٣٦٦، چهارشنبه ٢٦ اسفند برابر با ١٦ مارس ١٩٨٨ بچه اى كه با لالايى دايه در حال خواب رفتن در بغل مادرش بود، فرياد زد: ”دايه، كوپتره كان هاتن.‟ مادر، هلى كوپتر ها آمدند. مادرش بسرعت او را در بغل خود فشرد و گفت نترس دخترم. غافل از اينكه اوضاع ترسناكتر از آن بود كه او بتواند آرامش را به فرزند خود بازگرداند. صداى شيون و فرياد از همه جا بگوش رسيد. كسى نميدانست به كدام طرف بايد فرار كند. گاها صداهايى بگوش ميرسيد كه حكايت از فاجعه بزرگى داشت.
آرى اين بمباران شيميایى بود. و صدايى كه بگوش آن بچه خوده بود در واقع صداى هواپيماهاى جنگى و انفجار بمب بود. پنجاه فروند هواپيماى جنگى هر كدام حاوى ٤ بمب شيميايى و ٥٠ خلبان بدستور صدام حسين و پسر عمويش، على حسن المجيد، معروف به على شيميايى، بمبها را در گوشه گوشه شهر ٧٠ هزار نفرى حلبجه و روستاهاى اطراف فرو ريختند. دقايقى بعد از هر انفجار، ده ها زن و مرد و كودك و پير با پيكرهاى كبود و تاول زده بزمين افتادند. در عرض چند ساعت حدود ٢٠٠ بمب در شهر منفجر شد.
بمباران شیمیایی حلبچه وسیع ترین مورد استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی از زمان جنگ جهانی دوم تا آن تاريخ بوده است. در اٽر اين عمل جنايتكارانه بيش از ٥٠٠٠ نفر انسان قتل عام شدند و بيش از ٧٠٠٠ نفر زخمى و تا آخر عمرشان فلج و ناقص العضو شدند. سه چهارم اين قربانيان زنان و كودكان بوده اند.
حدود يكسال بعد از اين فاجعه دردناك، خبرگزاری فرانسه اعلام کرد: ”حلبچه شهری از کردستان عراق که به تصرف ایران در آمده و طی روزهای ۲۷ و ۲۸ اسفند ماه توسط عراق بمباران شیمیایی شده، منجمد و ساکن در خوابی عمیق فرو رفته است.‟ و نیویورک تایمز آمریکا نوشت: ”این عمل از هر جهت و به هر مفهوم یک جنایت جنگی است که با انکارهای سست و رسمی عراق و عذر و بهانه های غیررسمی در مورد استفاده از یک سلاح ناجوانمردانه در آمیخته است.‟
تحويل دهنده مواد خام محصولات شيميايى اين بمبها به دولت عراق يك تاجر هلندى به اسم ”فرانس فان آنرات‟ بوده است..
براساس گزارش های منتشر شده، دولت عراق با خرید مواد شیمیایی از دولتهاى آمریکا، آلمان غربی، هلند و با کمک کارشناسان آلمانی موفق شده بود چندین تن گاز اعصاب در هر هفته تولید کند. بنابراین، هر چند که فرانس فان آنرات، پس از سرنگونی حکومت صدام از عراق به هلند برگشت و درباره تسلیح شیمایی عراق مورد محاکمه قرار گرفت و محکوم گردید، اما، در این مورد و بسیارى از موارد دیگر، به ویژه در عرصه تولید سلاح های مخرب و تسلیح دولت های دیکتاتوری توسط دولت های به اصطلاح دمکراتیک و پیشرفته جهان، هیچ دادگاهی اظهارنظر نمی کند.
بيست و چهار سال بعد از اين بمباران، خبرگزارى بى بى سى از قول يك دكتر جراحى كه در شهر حلبجه كار ميكرد گزارش داد: ”بازمانده هاى مواد شيميايى هنوز در آب و در هوا و داخل غذا ديده مييشود.‟ و شواهد نشان داده است كه بعد از بمباران شيميايى انواع سرطان، سقط جنين، بدنيا آمدن بچه هاى ناقص العضو يا مرده بشكل فوق العاده اى افزايش يافته است.
سى سال بعد از فاجعه حلبجه، ما شاهد فاجعه ديگرى در عفرين هستيم. شهرى كه بطور وحشيانه اى ازطرف ارتش مسلح به پيشرفته ترين سلاح هاى جنگى دولت فاشيست تركيه مورد حمله و بمباران هوايى وزمينى قرار گرفت كه در نتيجه آن هزاران نفر انسان جان خود را از دست دادند و ده ها هزار زن و مرد و پير و جوان و كودك آواره و بى خانمان.
دنيايى كه بدست عده اى انگل و مفتخور و بى وجدان اداره ميشود، دنيايى مناسب و لايق براى بشريت نيست. اين دنيا را بايد زير و رو كرد. مقدرات مردم دنيا نبايد بوسيله سود و ٽروت عده قليلى از استٽمارگران تعيين نشود. جبهه انسانيت و در راس آن، طبقه كارگر متشكل بايد بپا خيزد ودنيا را از منجلابى كه در آن دست و پا ميزند نجات دهد.
جليل جليلى
لندن مارس ٢٠١٨
