درباره کمپین نه به جمهوری اسلامی!

۱. نه گفتن به جمهوری اسلامی یک قدم مثبت و یک پیشروی بزرگ در جنبش سرنگونی طلبانه مردم ایران است. اگر مردم نایستاده بودند، قیام نکرده بودند، پایان جریان اصلاح طلبی را ماجرای تمام شده اعلام نکرده بودند، الان همه ما که به جمهوری اسلامی نه میگوئیم، باید با کسانی که آری اصلاح طلبانه میگفتند، با کسانی که برای عمر ننگین این حکومت وقت میخریدند دست و پنجه نرم میکردیم.
۲. نه گفتن به جمهوری اسلامی پیشروی است، چرا که تثبیت یک افق سیاسی معین در ایران است که حتی قبل از ورود مردم به قیام و تولد جنبش سرنگونی، چهل و دو سال است، نه گفته و سازش نکرده است. افقی که به حجاب اجباری نه گفت. به خمینی در کردستان نه گفت. در زندانهای این حکومت برای نه گفتن حماسه افرید. خاوران فقط یکی از پرچم های نه گفتن این افق مساوات طلبانه به حاکمیت است.
۳. نه گفتن به جمهوری اسلامی، بسیار مهم، خوب و لازم است. اما کافی نیست. بیست سال پیش که اصلاح طلبان را از صحنه بدر نکرده بودیم، حتی نفس نه گفتن کافی به نظر میرسید. امروز که قیام دیماه شکست انواع آری ها را به سینه جامعه سنجاق کرد، جامعه ایران و جنبش سرنگونی حق دارد که فراتر برود. تا دیروز جنگ سیاسی میان نه و آری بود. الان به خاطر پیشروی که کردیم، یک عده آری هایشان را پس گرفته اند. امروز جدال میان نه گفتن پلاستیکی و نیمه جان با نه گفتن تمام عیار و رادیکال است.
۴. نه گفتن تمام عیار یعنی اینکه قبل از هر چیز این « نه» متضمن حقوق زن باشد. خیلی از کسانی که کمپین نه به جمهوری اسلامی را امضا کرده اند، در باره حقوق زن و الغا کلیه قوانین زن ستیز این حکومت لکنت زبان دارند. کسانی که در همین خارج کشور روز میلاد فاطمه و تقویم این حکومت را پذیرفته، خاک به چشم زنان ریختند!
نه گفتن تا به آخر با عیار بالا، یعنی اعلام روشن و شفاف خواست سرنگون کردن نظام، دستگیری و محاکمه سران حکومت، یعنی اعلام جدایی دین از دولت، اعلام لغو کلیه قوانین ستمگرانه علیه زنان، اعلام انحلال سپاه و ارتش و دستگیری کلیه فرماندهان جنایتکار ان، اعلام ازادی همه زندانیان سیاسی و گشودن در زندانها و….. است.
اکنون اما، افرادی پرچم کمپین نه نیمه کاره را به دست گرفته اند که همین دیروز در قبال کشتار مردم سراوان، بیش از آنکه طرف مردم را بگیرند، به فرماندهان سپاه مدال وطن پرستی میدادند. نگران ایمیج فرماندهان نیروهای انتظامی بودند.
کسانی در راس این کمپین هستند که سیاه روی سفید گفته و نوشته اند که خواهان سرنگونی نظام نیستند، به جای سرنگونی این حکومت، خواهان تغییر « کنترل شده» آن از بالا هستند. گفته اند که مخالف برچیدن نظام جمهوری اسلامی و خواهان حفظ اسکلت آن هستند. کسانی که هنوز در باره جدایی دین از دولت، نگران دلخوری دستگاه آخوند هستند!
توپ در زمین اینهاست که نه خودشان را معنی کنند! جامعه مدتهاست از نه های پلاستیکی و مینیمالیستی فراتر رفته است!
قبلن نقدشان میکردیم که دست از آری گفتن ریاکارانه بردارند، الان تشویقشان میکنیم که حال که جلو امده اند، با تراز نه سازش ناپذیر و رادیکال این جامعه خودشان را بسنجند. دستشان را باز کنند. نه شان را معنی کنند تا جامعه امکان انتخاب داشته باشد.