دو یادداشت کوتاه از یک کارگر،بردگی را نمی پذیریم، زندگی انسانی حق مسلم ماست

بردگی را نمی پذیریم، زندگی انسانی حق مسلم ماست

ما کارگران برای خواسته ها و مطالباتمان اجازه نمی دهیم که به شکل دوران برده داری به ما تعرض کنند و احکام دوران برده داری را برایمان صادر کنند. ایا با این دستمزد زیر خط فقر میشود یک زندگی شرافتمندانه داشت؟ آبا زمانیکه فرزندانمان برای تهیه نیازها و خواسته هاشان از ما در خواست می کنند میشود به انان گفت که صبر کنید، گرسنگی بکشید، درس نخوانید، تفریح وبازی نکنید و شاد نباشید و هیچ خواسته ای را طلب نکنید . ایا شما به فرزندانتان این جوابها را میدهید؟ پاسخ شما  به زنانی که تن فروشی می کنند تا شکم خود و فرزندانشان را سیر کنند چیست ؟ شلاق می زنید و زندانی می کنید؟ این است جواب شما ؟.. آیا با وجود ثروت هائیکه هر روزه جلو چشمان ما قرار دارد و بدست خود ما  ایجاد شده  و  خود نمی توانیم از ان استفاده کنیم میشود سکوت کرد؟ هر گز. کارگران و زحمتکشان سراسر از نیازها و مطالباتند که باید بر طرف شود.  شما نمی توانید با سرکوب و زندان و احکام بربریت شلاق ما کارگران را از مطالبات و خواسته هایمان منصرف کنید . اینها نیاز های همیشگی ما مردم است . در دنیایی که به وفور ثروت موجود است، نمیشود انسانها را گرسنه نگهداشت و در مقابل این همه بی حقوقی انسانها را به سکوت واداشت.  گرانی هر روزه – تورم – بی مسکنی – گرسنگی – بیکاری و … همه و همه شکنجه هائی است که هر روزه بر پیکر ما کارگران نواخته می شود. ما دیگر نمی پذیریم و با اتحاد و همبستگی در مقابل شما مفتخوران سرمایه می ایستیم. ما با فریاد و اعتراض واعتصاب فریاد زندگی سر خواهیم داد و به سرمایه داران خواهیم گفت که ما انسانیم و خواهان یک زندگی شرافتمندانه هستیم . ما هرگز در مقابل اینهمه بی حقوقی سکوت نخواهیم کرد . ما حقوقمان را خوب می شناسیم. ما کارگران قرن امروز هستیم و  چشم و گوشمان بسته نیست. تجارب انقلابهایی را پشت سر گذاشته ایم و از این تجارب بسیار آموخته ایم. میدانیم که  بشر امروز چطور زندگی می کند.  تصور نکنید که ما کارگران از این دنیا بی خبریم و  شما ارباب و ما صغیر هستیم .

کارفرمایان و سرمایه داران هر روز در اینجا و انجا کارخانه ها را تعطیل می کنند و هزاران کارگر را اخراج و بیکار کرده و به خیابانها میریزند. دیگر باید به این قلدری ها پایان داد.  چرا کارخانه داران و سرمایه داران به خود اجازه می دهند که هر وقت خواستند کار را بخوابانند و کارخانه را به تعطیلی بکشانند. ولی ما کارگران وقتی طلب دستمزدهای معوقه و امنیت محیط کار و شغل و مطالبات دیگرمان را می کنیم فریاد شان بلند میشود و دادگاههای کذایی و احکام قرون وسطایی شان را به رخ ما میکشند.  از نظر ما کارگران انان که ما را هر روزه به گرسنگی و بی مسکنی و بی حقوقی و دستمزدهای زیر خط فقر و بیکاری و …..می اندازند، آنان که پایه ای ترین حقوق از جمله حق تشکل و حق اعتراض را از ما گرفته اند، جایشان پشت میز محاکمه است و باید پاسخگو باشند.   سر مایه داران هر چه دارند از دسترنج و کار ما کارگران است. ما کارگران با اتحاد و همبستگی نشان خواهیم داد که هر گز تن به این زندگی نکبت باری که شما سرمایه داران بر ما تحمیل کرده اید نخواهیم داد .این احکام زندان وشلاق مثل اینست که من کارگر به سرمایه داران بگویم از من هر چقدر می خواهی کار بکش و هیچ وقت من اعتراض نکنم و اگر اعتراضی کردم مرا به زندان وشلاق محکوم کن. دوران این بردگی به پایان رسیده است. ما کارگران بساط سرکوب و زندانتان را بر روی سرتان خراب خواهیم کرد.  ما کارگران با انقلابمان خود  و جامعه را رها خواهیم کرد.

کارگران صاحب اراده اند،  زیر بار ستم نمیکنیم زندگی

ما کارگران با اعتراضات هر روزه مان نشان داده ایم که دیگر نمیخواهیم در خدمت سرمایه باشیم. این را اسماعیل بخشی ها آنجا که شعار نان ،کار، آزادی ، اداره شورایی را سر دادند، فریاد زدند. کارگر می ایستد ذلت نمی پذیرد و این بنر صف عظیم اعتراض ما در قلب فولاد اهواز بود. کارگران فریاد زدند تا حق خود نگیریم از پا نمی نشینیم و این صدایی بود که در تجمع هزاران نفره بازنشستگان در مقابل مجلس اسلامی بارها و بارها طنین انداخته است. ما کارگران مقابل ماشین سرکوب و جنایتتان ایستاده ایم و با شعار نه تهدید، نه زندان، دیگر اثر ندارد آنرا بارها و بارها در اعتراضاتمان به شما خاطر نشان کرده ایم. آخرین ندای ما شعار جمهوری اسلامی نابود باید گردد بود که در خیزش دیماه آنرا سر دادیم.   ما کارگر هپکو هستیم که با سرود زیر بار ستم نمیکنیم زندگی، عزم و اراده مان را برای پایان دادن به این بربریت و داشتن یک زندگی انسانی اعلام کردیم.  و همه اینها گفتمانهای ما کارگران در کف خیابان و در درون زندانها در برابر شما حاکمان مفتخور سرمایه است. و ما در اعتراضاتمان صف مان را با هرگونه خرافه جدا کردیم. یک نمونه اش گفته اسماعیل بخشی در هفت تپه بود وقتی که اعلام کرد که  ناسیونالیتها وامثال آنها خودشان را به ما نچسبانند. ما خودمان را با آلترناتیو شورا تعریف کرده ایم و اینکه خودمان باید همه امور را بدست بگیریم و دیگر نگذاریم از بالا برایمان تصمیم گیری شود. ما به این بردگی و توحش پایان خواهیم داد. کارگران بیدارند     از استثمار بیزارند

خواستها ومطالبات کارگران توقف فوری احضارها و پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات کارگران ومعلمان وانسانهای شریفی که در زندان هابسر میبرند هستند .کارگران زندانی زندانیان سیاسی آزاد باید گردند. جامعه ایستاده است، کوتاه نمی آید.

 حسن محمدی