فریاد خاموش نشدنی سپیده

سپیده قلیان در بند جلادان است. بسیار کوشش کرده اند به هر وسیله¬ای صدای او را خفه سازند و این اواخر از ویروس کرونا هم مدد گرفته اند تا او را برای همیشه ساکت سازند. این روزها نامه¬ای از او منتشر شده که بیان هیچی نیست جز اینکه شجاعت و جسارت در مقابل او زانو زده-اند. نامه ای دیگر از سپیده قلیان منتشر شده که انعکاسی از وضعیت برخی زندانیان است. او در این نامه از شراط دهشتناک زندانی بی توجه به اینکه به چه جرمی و عقیده ای در زندان است پرداخته است.
او خود نوشته: “امروز که عاشقم، شور و رقص و آزادی تمام وجودم را گرفته است. می‌خواهم برایتان از رنج‌های چند زن دیگر بنویسم. امید که زنان را به خاطر بیاورید؛ مرا نه، زنان را. نام‌شان را دهان‌به‌دهان بگردانید. امید که همراه با معشوق‌هایشان روزی در محله‌هایی که متعلق به خودشان است با زبان مادری‌شان عاشقانه‌هایشان را مرور کنند.امید که شادی از آن ما شود. در چهار سوی ایران برقصیم و به پا خیزیم.”
سپیده قلیان در ابتدا عذر خواسته که “زیر بار دوربین فریبکار سازمان زندان‌ها رفتم” و این را هم برای بهبود شرایط دیگر زندانیان کرده بود.سپیده قلیان اما هیچ چیز، به هیچکس بدهکار نیست که بخواهد عذر بخواهد.
و ما او را، سپیده رابه خاطر می آوریم و نام او را دهان به دهان می گردانیم که صدای کسانی هست که ساکن “جای نزدیک آخر دنیا” هستند. بی شک زندگی زیبا نبود اگر سپیده، نوید طلوع روزی شاد نمی بود. زنده باد سپیده قلیان.