مرگ بیش از ١٥ هزار کارگر در ١٠ سال گذشته. جمهوری اسلامی مسئول جنایت کشتار کارگران در محیط های کار است!

روز یکشنیه 28 مرداد پزشکی قانونی حکومت آمار و ارقام جدیدی از کشتار کارگران در محیط های کار در یک دهه گذشته را منتشر کرده. در بخشی از این گزارش آمده است:

*طی ۱۰ سال گذشته (۱۳۸۷ تا ۱۳۹۶)، ۱۵ هزار و ۹۹۷ نفر در حوادث ناشی از کار جان خود را از دست دادند که ۱۵ هزار و ۷۶۷ نفر از این افراد مرد و ۲۳۰ نفر زن بودند.

* بر اساس آمارهای موجود طی ده سال گذشته شش هزار و ۶۴۰ نفر از متوفیات حوادث کار بر اثر سقوط از بلندی جان خود را از دست داده اند که ۴۱.۵ درصد از کل تلفات حوادث کار ده ساله را در بر می گیرد

*پس از آن برخورد جسم سخت با سه هزار و ۷۵۶، برق گرفتگی با دو هزار و ۲۱۵، سوختگی با ۸۱۹ و کمبود اکسیژن با ۶۷۰ فوتی در رتبه های بعدی علل مرگ بر اثر حوادث کار قرار می گیرند. همچنین یکهزار و ۸۹۷ نفر دیگر نیز به دلایلی دیگر در حوادث کرا جان باخته اند.

*در ده سال گذشته بیشترین آمار تلفات حوادث کار در سه استان تهران با سه هزار و ۳۷۱، اصفهان با یکهزار و ۳۸۳ و خراسان رضوی با ۸۸۰ فوتی ثبت شده است که در مجموع ۵ هزار و ۶۳۴ نفر از تلفات را در برمی گیرد.برگرفته از ایلنا

محیط های کاردر ایران تحت حاکنیت جمهوری اسلامی تبدیل به  کشتارگاه کارگران شده است. طبق این آمار هر ساله بیش از 15 هزار نفر در حین کار جان خود را از دست می دهند. سقوط از بلندی، بیشترین تلفات را داشته است.بعد از آن برخورد جسم سخت با سه هزار و ۷۵۶ مورد مرگ، برق گرفتگی با دو هزار و ۲۱۵، سوختگی با ۸۱۹ و کمبود اکسیژن با ۶۷۰  منجر به مرگ کارگران شده است.

جمهوری اسلامی و قوانین و مقررات ضد کارگری اش  دست کارفرمایان را برای تحمیل بدترین شرایط کاری به کارگران بدون هیچ امکانات ایمنی در محیطهای کارباز گذاشته است.  در بخش ساختمان که خطر سقوط از ارتفاع و بلندی  امنیت جانی کارگران را مدام تهدید می کند، حکومت و کارفرمایان حتی هیچ یک از آن موارد گنگ و ناروشن اعلام شده در قانون  کارش را اجرا نمی کنند. اساسا امنیت جانی کارگر هیچ موقع برای حکومت سرمایه داران در این بخش و کل بخش های صنعت اهمیتی نداشته و ندارد. البته آمار تلفات در محیط های کار بسیار بیشتر از آماری  است که حکومت اعلام کرده است.

در سایر بخش های صنعت و تولید هم وضعیت چندان تفاوت اساسی با بخش ساختمان ندارد. تنها تفاوتی که هست بخشا مبارزه کارگران  بوده است که یک بخش ابتدایی رعایت و تامین امکانات ایمنی در محیط کار را به سرمایه داران و دولت تحمیل کرده است.

در کنار مرگ هزاران نفر در حین کار، دهها هزار نفر نیز دچار نقص عضو و معلولیت میشوند. هزاران کارگر که دچار سانحه در محیط کار میشوند، کارشان را از دست می دهند، زندگی هایشان از هم پاشیده شده و به صفوف میلیونی لشکر بیکاران رانده میشوند. قوانین حمایتی از کارگران صدمه دیده عملا وجود ندارد. حتی آنجاهایی هم که قوانین و مقررات شکسته وبسته ای  وجود دارد، کارگران حادثه دیده باید سالها دوندگی کرده تا چندغاز خسارتی و تامینی گیرشان بیاید.

مجموعه قوانین و مقررات،تبصرها و مصوبه های وزارت کار، سازمان تامین اجتماعی، صندوق بازنشستگی  و… دهها مشکل بر سر راه اقدامات کارگران برای ادامه معالجه و دریافت خسارت وبیمه بیکاری و از کار افتادگی گذاشته اند که عملا  با استناد به این مقررات، جواب رد به درخواستهای کارگران در این موارد می دهند.

همه این نهادها در همکاری با دولت، کارفریان و سرمایه داران رسما ، دهها هزار کارگر سانحه دیده را در برخورداری از امکانات تامینی محروم کرده اند. جمهوری اسلامی سرمایه داران، قوانین و مقررات ضد کارگری اش دست کارفرمایان را در تحمیل بدیترین شرایط کار بدون ابتدایی ترین ایمنی کاری به بهانه “هزینه های اضافی و صرفه جویی”، رسما باز گذاشته است.

از نظر سرمایه داران  کارگران خودشان مسئول حفظ جان و امنیت شان در محیط های کار می باشند.  حکومت با وقاحت و بی شرمی به همراه همه نهادهای درگیر در موضوع کار وفعالیت در محیط های کار، علت اکثر حوادت حین کار را “بی احتیاطی کارگر” اعلام کرده و بدن ترتیب خود و کارفرمایان را از داشتن هر گونه  مسئولیتی در این موارد،  تبرئه کرده است. به اعتراف دادگاهای حکومتی با موضوع  رسیدگی به پرونده های حوادث حین کار، هر ساله صدها مورد پیش می آید که “کارگران مقصر” شناخته شده و هیچگونه  خسارتی دریافت نمی کنند.

کشتار کارگران در محیط کار یک جنایت سازمانیافته سرمایه داران، کارفرمایان و دولت دزدان وآدمکشان اسلامی برعلیه کارگران می باشد. این حکومت با قوانین و مقررات ضد کارگری ناظر بر ایمنی محیط های کار، در کنار تحمیل دستمزدهای چندین برابر زیر خط فقر به میلیونها کارگر، محیطهای کار را تبدیل به قتلگاه کارگران کرده است. سالانه هزاران کارگر در حین کار کشته و مجروح میشوند.

کارگران در برابر این موج کشتار نباید ساکت بنشینند. کارگران شاغل در بخش های مختلف صنعت که شاهد صدمه دیدن همکارانشان در حین کار می شوند، باید در حمایت از همکارانشان دست به اعتراض زده و خواستار برخورداری بدون چون و چرای همکاران صدمه دیده شان از همه امکانات مداوا، پرداخت خسارت و… بشوند.

برخوردای از استانداردهای ایمنی در محیط های کار، دسترسی همه کارگران به تجهیزات  و ملزومات استاندارد کاری حق مسلم کارگران می باشد. کارفرمایان و دولت موظف هستند همه این امکانات ایمنی را تهیه نمایند. طبیعی است که اینها به راحتی زیر بار تامین امکانات ایمنی در محیط کار نمی روند. در نتیجه مطالبه برخورداری از شرایط و امکانات امن در محیط کار، همراه با اعتراض و مبارزه کارگران بر علیه شرایط ناامن کار، یکی از مهمترین اقداماتی است که باید فورا در دستور گذاشت. در کنا این ها پرداخت خسارت به کارگران جانباخته و خانواده هایشان؛ به دهها هزار کارگری که نقص عضو شده و کارشان را از دست داده اند، برخورداری اامکانات درمانی و بیمارستان و..دیگر مواردی هستند که باید کارگران برایش بجنگند.

مسئول مستقیم کشتار کارگران در محیط های کار جمهوری اسلامی سرمایه داران، قوانین و مقررات ضد کارگری اش می باشند. پرونده های  جنایات  این حکومت درطول نزدیک به چهاردهه برعلیه مردم ایران در کنار پرونده جنایات کشتار کارگران باز است. همه مسئولین و مسببین جنایات کشتار کارگران در محیط های کار باید دستگیر و محاکمه شوند.

محمد شکوهی

28 مرداد1397، 19 اوت 2018