روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
بی بی سی:نامه سپیده قلیان، فعال مدنی زندانی در ایران، در مراسم رونمایی ترجمه ایتالیایی کتاب او در نمایشگاه بین‌المللی کتاب تورین ایتالیا خوانده شد. پیشتر شهر تورین به این فعال مدنی زندانی در ایران عنوان شهروند افتخاری داده بود.
کتاب خانم قلیان با عنوان «تیلاپیا خونِ هورالعظیم را هورت می‌کشد» روایت و مشاهدات او از دوران بازداشت در بازداشتگاه اداره اطلاعات دزفول و زندان زنان سپیدار اهواز است.
در این کتاب او به سرنوشت زنانی پرداخته که «برخی از آنها، نه به خاطر کارهای کرده و نکرده خودشان، بلکه به خاطر اتهاماتی که به همسرانشان وارد شده، در زندان هستند.»
خانم قلیان از سال ۱۳۹۷، پنج سال پیش، و پس از فعالیت‌های مدنی و حمایت از کارگران در زندان بود و اواخر اسفند پارسال در پایان دوران محکومیتش از زندان آزاد شد.نمایشگاه کتاب تورین ایتالیا از پنجشنبه ۲۸ اردیبهشت تا دوشنبه اول خرداد در این شهر برگزار شده است.
در نامه سپیده قلیان به نمایشگاه کتاب تورین چه آمده؟
سپیده قلیان در نامه‌ای که از زندان اوین فرستاده، نوشته است: «از سرزمینی دور به شما نامه می‌فرستم که قدر و منزلت تفکر پایین‌تر از همه جا و جد و جهد مستبدان در خفه کردن صدای نویسندگان و شاعران از همه جا بالاتر.»
او نوشته این نامه را «از سرزمینی که گلوله‌اش یک قرن پیش قلب میرزاده عشقی، شاعر بلندآوازه مشروطه را زد و از جایی که دو سال پیش دهان بکتاش آبتین شاعر را بست» فرستاده است.
«از سرزمینی با سلاخی بیش از ۸۰ نویسنده و شاعر و مترجم در قتل‌های زنجیره‌ای و سال‌ها زندان و شکنجه برای “قصه‌ای که هرگز منتشر نشد “. (اشاره به کتاب سنگسار نوشته گلرخ ایرایی که پلیس در کامپیوتر او ضمن تفتیش خانه او پیدا کردند وبه همین دلیل هنوز در زندان است).»
او در نامه خود به مساله نبود آزادی بیان در ایران چه پیش از انقلاب و چه پس از انقلاب، اشاره کرد و نوشت: «هیچ گاه زندان و شکنجه‌گاه‌های دولت‌های مستبد در ایران خالی از نویسندگان نبوده‌اند.»
در ادامه نامه خانم قلیان خطاب به برگزارکنندگان نمایشگاه کتاب تورین آمده: «اما عزیزانم اجازه دهید به شما بگویم که با همه این‌ها، اینجا شاعرانش هم‌چنان در خیابان در کنار مردم سرود آزادی می‌خوانند و دست‌در دست یکدیگر به امید روزگاری نو به استقبال گلوله‌ها می‌روند و هنوز نویسندگانش از درون زندان‌ها صدای رسای انقلابند.»
خانم قلیان در انتهای نامه‌اش آورده است: «اما یادمان باشد که این روزها زنان ایرانی، پرچمدار جنبشی هستند که می‌خواهد برای آینده‌ای آزاد برای همه جامعه ایران، شعار زن، زندگی، آزادی را فریاد بزند.»
«ما راوی دردهایی هستیم که خون از آن چکه می‌کند و امیدواریم که نوای آزادیمان را بزودی در کنار یکدیگر و در کتابهایمان با یکدیگربخوانیم .»
او در پایان نامه اعطای شهروندی شهر تورین ایتالیا را افتخاری برای خود دانسته و از این‌که صدای آنها را به جهان می‌رسانند از مسئولان این شهر قدردانی کرده است.
