آخر سال و موعد تعیین حداقل دستمزدها

آخر سال است و موعد تعیین حداقل دستمزد سراسری کارگران برای سال آتی فرا رسیده است. فضای اعتراض بر سر خواست افزایش دستمزدها در سال جاری آنچنان فشاری بر روی حکومت آورده است، که تا آخرین ماههای سال سکوت را اختیار کرده اند و حتی تا کنون کمیته مزدشان را هم تشکیل نداده اند. همچنین خبری از های و جنجال معرکه بازان نهادهای دست ساز حکومتی و دارو دسته های شوراهای اسلامی که یک پای کمیته مزد دولت هستند، نیست. اما کارگران در ادامه اعتراضاتشان خود را برای جدال بر سر این موضوع آماده میکنند. از جمله اتحادیه آزاد کارگران ایران طی فراخوانی خطاب به همه کارگران در سراسر کشور پیرامون حداقل مزد سال ٩٦، اولین جرقه را زد. در این فراخوان ضمن اشاره به این فضای سکوت از سوی دولت چنین آمده است:
” امسال با توجه به سیاست آشکار و بسیار گستاخانه دولت روحانی برای انجماد حداقل مزد،عدم برگزاری جلسات مزد و همچنین کوتاه آمدن تشکلهای دست ساز کارگری از خیمه شب بازی های هر ساله شان در این مورد، کاملا روشن است که قرار نیست حتی مشابه سالهای پیش نیز برای افزایش حداقل مزد اقدامی انجام دهند. لذا لازم است ما کارگران بیش از هر سال دیگری نسبت به افزایش حداقل مزد و روند آن حساسیت و عکس العمل نشان بدهیم.” این بیانیه همچنین خطاب به همه تشکلها و نهادهای مستقل کارگری و همه کارگران در سراسر کشور، خصوصا کارگران صنایع کلیدی همچون پتروشیمی ها و نفت، صنایع خودروسازی و فولاد و معادن، خواستار این شده است که به هر شکل که میتوانند از طومار نویسی گرفته تا تجمعات مطالبه محور و اعتصاب و به خیابان آمدن، دست به اعتراض زنند و خواستار افزایش فوری دستمردها بر اساس سبد هزینه یک خانواد چهار نفره بشوند.”

واقعیت اینست که جنبش بر سر خواست افزایش دستمزدها، هم اکنون جنبشی اجتماعی است. جنبشی است که اعتراضش به زندگی کردن زیر خط فقر است و خواستش افزایش دستمزدها در قدم اول بالاتر از میزان خط فقر. جنبش برای خواست افزایش دستمزدها در عین حال جنبشی است که اعتراضش به تبعیض و نابرابری و حقوقهای نجومی و خواستش یک زندگی انسانی است.
خواست افزایش دستمزدها به بالای خط فقر که در سال گذشته با رقم سه میلیون و پانصد هزار تومان، به میدان آمد، یک محور مهم بیانیه مشترک جعفر عظیم زاده و اسماعیل عبدی بود. بیانیه ای که دو صف کارگران و معلمان را در این مبارزه متحد میکرد و اعتراضش به امنیتی کردن این مبارزات برحق بود. محاسبات بر طبق نرخنامه های بانک مرکزی ایران در دیماه ٩٥ حداقل هزینه یک خانواده چهار نفره ماهانه ۴۴ میلیون و ۵٣۷ هزار تومان است در حالیکه حداقل دستمز ٨۱۲ هزار تومان است. از همین رو اکنون جنبش بر سرخواست افزایش دستمزد، با شعار خط فقر چهار میلیون، حقوق ما یک میلیون دارد به جلو می آید. این شعار را در پلاکاردهای اعتراض کارگران علیه لایحه ضدکارگری اصلاح قانون کار و در اعتراضات اخیر معلمان بازنشسته دیدیم. این رقم مبنایش را از نرخهای اخیر دولتی مبنی بر اعلام مخارج ماهیانه خانوار گرفته است. دلیلش نیز اینست که مضمون اصلی رقمی که از سوی کارگران به عنوان اولین گام برای خواست افزایش دستمزدها اعلام میشود، بطور واقعی اعتراض به زندگی زیر خط فقر است.

نگاهی به جنبش برای خواست افزایش دستمزدها، بیش از بیش پیشرویهای کارگران در عرصه مبارزه برای خواست افزایش دستمزدها را بیان میکند. جنبشی که در مقابل شورایعالی کار و کمیته مزد و چانه زنی از بالای سر کارگران، ایستاده و خودش رقم میدهد. و رقمش اعتراض به خط فقر و خواست واقعی اش زندگی در خور انسان است. خواستش زندگی ای پر از رفاه و شادی و جامعه ای آزاد و برابر و انسانی است.

با اتکاء به وجود جنبش بر سر خواست افزایش دستمزدها، جنبشی که تعین دارد، گفتمانش جاری و بعدی اجتماعی دارد، صف اعتراضمان را فشرده تر کنیم. حداقل دستمزد در قدم اول ٤ میلیون، شعاری است که کارگران و معلمان سردادند. این شعاریست علیه زندگی زیر خط فقر و سیاست ارزان سازی نیروی کار جمهوری اسلامی. بنابراین اگر خط فقر چهار میلیون ونیم است، حداقل دستمزد باید بالای این رقم باشد و با این گفتمان، صف اعتراض خود را متحد کنیم.
ابعاد اجتماعی جنبش برای خواست افزایش دستمزد، نیروی بزرگی را در خود نهمفته دارد. صفی که در برگیرنده کارگران، معلمان، بازنشستگان، پرستاران و بخش عظیم حقوق بگیران و صف ٩٩ درصدی ها را شکل میدهد. همچنین این عرصه ایست که تمامی تشکلهای موجود و رهبران کارگری میتوانند قدرتمند در کنار هم و در پیشاپیش این اعتراضات قرار گیرند. با اتکاء به این نیروی عظیم اجتماعی میتوانیم در برابر تعرضات حکومت اسلامی وسیاست ارزان سازی نیروی کارش بایستیم و جلو رویم.

یکماه و نیم بیشتر به پایان سال نمانده است. در مقابل سکوت توطئه گرانه دولت و رایزنی های پنهانی شان برای به حراج گذاشتن نیروی کار کارگران و اجرای سیاست جنایتکارانه ارزان سازی نیروی کارشان بایستیم. تجمع و اعتراض کنیم. و خواستهای روشنمان را اعلام کنیم. طومار بنویسیم. در مدیای اجتماعی همه این نکات را به بحث در بیاوریم و بر سر اشکال اعتراضاتمان و پیگیری خواستهایمان به تصمیم واحد برسیم.
شهلا دانشفر