روزنه rowzane خبری – تحلیلی این روزها خبرهایی پی در پی از آزاد سازی بخشهایی از شهر موصل عراق از داعش منتشر میشود. داعش براستی تراژدی این قرن است. نیرویی که تلاش کرده است نماینده وحشیانه ترین و بیرحمانه ترین روشهای کشتار انسانها باشد. و موفق شده است چنین سازمانی باشد. در تاریخ جوامع بشری نیروهای کشتارگر و آدم کش متاسفانه کم نبوده اند. اما داعش توانسته است مقام بدترین و بیرحم ترین و ترسناک ترین آنها را به خود اختصاص دهد. حداقل در تاریخ مدرن و مدون سازمانی با این درجه از شقاوت و بیرحمی و خونخواری ثبت نشده است. رقبای این سازمان مثل القاعده و طالبان و جمهوری اسلامی ایران جنایات و بیرحمی شان شاید عملا کمتر نبوده است اما داعش به بیرحمی خود و دشمنی با تمام ارزشهای تاکنونی بشری علنا افتخار میکند و تلاش میکند آنرا به عنوان یک روش و سیاست اصلی خود در اذهان جا بیندازد. کلا این نیروها طی چند دهه گذشته بشریت را بسیار عقب کشیدند.
بهررو نکته اصلی اینست که این روزها موصل دارد از دست داعش آزاد میشود. و این خبری خوشحال کننده است. اما همه کس در این دنیای کنونی میداند که نیروهایی که با داعش مشغول جنگندند و دارند موصل را آزاد میکنند همانها هستند که در ایجاد و سازمان دادن این نیروی اسلامی و وحشی مستقیما یا غیر مستقیم نقش داشته اند. مثل دولت اردوغان، دولت آمریکا، دولت عراق و جمهوری اسلامی و عربستان. بطور واقعی در دل جنگ با داعش جنگهای دیگری بین خود این نیروها و با نیروهای دیگر نیز جریان دارد. و نطفه جنگهای آتی نیز دارد بسته میشود. به همین دلیل مردم دنیا از عقب راندن داعش خوشحالند اما این خوشحالی با نوعی ناباوری، بی اعتمادی، و ترس و نگرانی از آینده همراه است. جدا از صدها هزار نفر مردم موصل که در این جنگ گروگان گرفته شده اند، همه مردم عراق که این دولتها و نیروها را در عمل دیده اند و جنایاتشان را تجربه کرده اند میدانند که آزادی موصل هنوز به معنای آزادی مردم عراق از توحش نیست. مردم عراق سال گذشته در فضای خطرناک امنیتی در صفوف صدها هزار نفره در خیابانهای بغداد و بصره، و ناصریه و چندین شهر دیگر فریاد زدند “نظام دینی ما را غارت کرد” و شعار دادند “نه شیعی، نه سنی، جامعه سکولار”. این خواست حداقل مردم عراق و منطقه است. اما دولتهای ارتجاعی ای مثل آمریکا و جمهوری اسلامی و ترکیه و عربستان و غیره مانع اصلی برای رهایی مردم هستند. این موانع را با همبستگی و اتحاد همه مردم در این کشورها میتوان عملا کنار زد و کل جوامع را از شر دستجات و نیروهای ارتجاعی و ضد انسانی خلاص نمود و به جامعه و دولت سکولار و سیستمی انسانی که دستجات مفتخور و مرتجع در آن میدان دار نباشند دست پیدا کرد. این همبستگی در این مقطع از تاریخ هم بسیار حیاتی شده و هم بسیار عملی و امکان پذیر شده است. لازمه اش دور زدن و کنار زدن مرزها و تفرقه افکنی های مذهبی و قومی و ناسیونالیستی است.
