روزنه rowzane خبری – تحلیلی بعد از صعود تیم ملی فوتبال به جام جهانی رابرت مالی گفت: ” خوشحالم که خانم‌ها هم اجازه یافتند شرکت کنند.”
ورود زنان به استادیوم نتیجه مبارزه و تلاش پیگیرانه زنان بود که در این میان سحر خدایاری تنها به جرم اصرار برای دیدن مسابقات فوتبال در استادیوم دادگاهی شد و بخاطر فشار و اذیت و آزاری که دید دست به خودسوزی زد. زنان از فردای ۲۲ بهمن ۵۷ در مقابل جمهوری اسلامی ایستادند و مصائب زیادی را تحمل کردند. همین سناریو در افغانستان امروز نیز دارد تکرار میشود که اتفاقا نتیجه سیاستهای دولتی است که رابرت مالی یکی از کارگزاران آن است.
ورود زنان نه منت اجازه دادن حکومت ضد زن بلکه تنها حاصل مبارزات زنان بوده. در همین مرحله هم حکومت ضد زن تا آنجا که ممکن بود سعی کرد تا به صورت گزینشی خواهران زینب به استادیوم بروند اما سماجت برخی زنان پشت درب استادیوم نیز باعث شد نتوانند این پروژه را کاملا اجرا کنند.
اگر فیفا به جمهوری اسلامی اولتیماتوم داده که در صورت عدم حضور زنان، فوتبال ایران تعلیق میشود تنها و تنها نتیجه تلاش و مبارزه خستگی ناپذیر و پرهزینه زنان بود. تیغ، پونز، اسید، سنگسار، شلاق، زندان، تجاوز،… تنها به واسطه زن بودن همه آن مصائبی بوده که بر سر زنان آوار کردند اما زنان پا پس نکشیدند؛ از کسی هم اجازه نخواستند. بی جهت نیست که انقلاب آتی انقلاب زنانه نام گرفته. مبارزات زنان بخش بسیار مهمی از مبارزه برای سرنگونی حکومت ضد زن است.
