” این همه لشگر آمده به جنگ رهبر آمده”

از شعارهای مردم اصفهان در مقابله با مزدوران رژیم
بالاخره بعد از دو هفته تحصن و تجمعات پرشور مردم اصفهان، رژیم به شیوه همیشگی اش اوباش مسلح را به خیابانها سرازیر کرد. تا لحظه نوشتن این یادداشت ( ساعت ١١ و نیم شب جمعه ٥ آذر بوقت ایران) جنگ و گریز در محلات اصفهان ادامه دارد و کلیپهای شورانگیزی از مقاومت مردم، شعارهای کوبنده آنها علیه حکومت و در مواردی فراری دادن مزدوران حکومتی، در مدیای اجتماعی منتشر شده است. خبرهائی هم حاکی از مجروح و کشته شدن تعدادی از تظاهر کنندگان است.

ظاهرا سناریوئی شبیه ٩٨ دارد تکرار میشود اما این فقط ظاهر قضیه است. این بار شکل و شیوه مبارزه مردم با خیزشهائی نظیر ٩٦ و ٩٨ متفاوت است.
کشاورزان و مردم اصفهان دو هفته تحصن و تجمع شبانه روزی را تجربه کرده اند. این شکلی از مبارزه سازمانیافته است که اعتراضات اصفهان را با جنبش اشغال و میدان التحریر مصر قابل مقایسه میکند.
خیزش ٩٨ نیز توده ای و رادیکال بود و به جنگ و گریز خیابانی کشید اما ابتدا بساکن شکل گرفت. جنگ و گریز جاری در اصفهان بدنبال دو هفته تشکلیابی و همکاری و همیاری مردم صورت میگیرد. حرکتی که صدها هزار نفر ( در تخمینهائی بیش از پانصد هزار نفر) را به خیابان آورد.
مردم معترض دو هفته شبانه روز در خیابانها بودند، چادر برپا کردند، با یکدیگر آشنا شدند، دست در دست هم گذاشتند، به خود سازمان دادند، به شور و مشورت و تصمیمگیری جمعی پرداختند، برای نگهبانی از چادرها و تجمعشان گارد محافظت تشکیل دادند، صندوقهای کمک رسانی ایجاد کردند، برای سخنرانان و آژیتاتورهایشان کف زدند و هورا کشیدند، سخنان پرو ولایت فقیه ایادی حکومتی را با هو کردن پاسخ دادند، با شعار “اصفهان، خوزستان، شهرکرد، اتحاد اتحاد” ترفندهای تفرقه افکنانه حکومتی ها را خنثی کردند و اعلام کردند تا آب به زاینده رود بر نگردد حرکتشان ادامه خواهد داشت.
و امروز، ٢٤ ساعت بعد از حمله اوباش مسلح، حرکت همچنان ادامه دارد. مردم اعلام کرده اند “تا آب نیاد به رودخونه، بر نمیگردیم بخونه” و تا کنون یورش اوباش حکومتی نتوانسته است آنها را به خانه بفرستد. در شهر کرد و خوزستان نیز فضا اعتراضی و ملتهب است.

اما اینکه ادامه این حرکت چه میشود سئوال بازی است. حکومت در جنایت و توحش حد و مرزی نمی شناسد و تمام امکانات جهنمی اش را برای سرکوب مردم اصفهان و همچنین شهرکرد و خوزستان بکار خواهد گرفت. اما حتی اگر رژیم موفق شود اعتراضات جاری مردم را سرکوب کند و کاملا به عقب براند، قادر به شکست دادن این جنبش، جنبش سازمانیافته توده مردمی که در اصفهان و خوزستان و شهرکری و بسیاری از مناطق دیگر، بی آبی زندگی شان را در معرض نابودی قرار داده است، نخواهد بود.

“این همه لشگر آمده، به جنگ رهبر آمده”. این صرفا یک شعار تهییجی نیست، شیپور آغاز جنگی سازمانیافته، توده ای و مداوم است.
٥ آذرماه ١٤٠٠، ٢٦ نوامبر ٢٠٢١