عفرین زخمی 

صحنه ها تکان دهنده و غم انگیز است. کودکان و مردان و زنان آواره و بیمار و بی سرپناه. خانه های مخروبه و به متروکه و به توپ بسته شده، تانکهایی که در میان خانه های مخروبه غرش میکنند، سربازان قلمچماقی که دیوانه وار به در و دیوار عفرین شلیک میکنند و اوباش مسلحی که خانه های رها شده را تاراج میکنند. در آنسو شاهد جشن قلدرسالاری اسلامی ها و ناسیونالیستها در ترکیه علیه مردمی هستیم که با جنایات ارتشی تا دندان مسلح در کوه و بیابان به آوارگی کشیده شده اند. مردمی که گناهکارند. گناهشان چیست؟ تلاش برای به دست گرفتن سرنوشت خود. چه گناه بزرگی است این تلاش در قرنی که دنیا هنوز در دست نیروهای مرتجع و متعفن است. در ایران جمهوری اسلامی سرکار است. در روسیه پوتین در آمریکا ترامپ. در ترکیه اردوغان و…. در این دوره عفرین باید مورد یورش قرار گیرد. نام عفرین در کنار قارنا و قلاتان و حلبجه و سنندج خونین برای همیشه در دل تاریخ ثبت شد. 

نیروهای سیاسی کردستان سوریه تا آنجا که برای سیاست آمریکا مفید بودند، حق داشتند در شعاعی به اندازه کوبانی و چند شهر و روستا جولان کنند و با از خودگذشتکی هزاران تن از مردم مسلح تجربه افتخار آفرین کوبانی را خلق نمایند. در واقع جنگ کوبانی پیروزی مردم و شکست حکومت اسلامی اردوغان بود. روزی که کوبانی جشن گرفت، ترس و شرم بر کاخ حکومتیان سایه انداخته بود. دنیا می دانست که حاکمین ترکیه و عربستان و اربابانشان خالقین داعش بودند و اکنون با شرم و سرشکستگی شاهد پایان پروژه زشت و کثیف و ضد انسانی خویش بودند.
یورش به عفرین انتقام از کوبانی بود. انتقام از مردمی بود که با شکست دادن داعش امید یافته بودند، سربلند کرده بودند و شوق رهایی در قلیهایشان زبانه کشیده بود. این یورشی بود که چراغ سبزش را واشنگتن با ریاکاری و توطئه گری داده بود، تا خودرا از شر متحدین موقت خویش در کردستان سوریه خلاص کند، و پوتین و خامنه ای و اسد بدون اینکه هیچکدام به خود جرات دهند آشکارا از این لشکرکشی حمایت کنند، دعای خیرشان را نثار اردوغان کرده بودند. به این ترتیب پیروزی اوباش اردوغان در عفرین قابل پیش بینی بود.

اما تاریخ عربده پیروزی اوباش مسلح بر روی خانه های ویران شده مردم را کم ندیده است. این تجربه تلخ تاریخ است. در عین حال مردم همیشه از این تجربیات تلخ درس گرفته اند و دیکتاتورها و خودکامگان و نیروهای فاشیست و منفور را دیر یا زود سرجای خود نشانده اند و به زباله دان پرتاب کرده اند. سرنوشت اردوغان و دیکتاتورهای فاشیست و مرتجع معاصر او نیز از این قاعده مستثنا نخواهد بود. روند کنونی اوضاع و خیزشهایی که هرروز در ایران و ترکیه و دیگر کشورهای منطقه سربلند میکند و گسترش می یابد، تاکیدی بر این حقیقت است. مردم جهان از عفرین همیشه با افتخار یاد خواهند کرد و دیرنخواهد بود که اشغال کنندگانش را با نفرت و انزجار از صحنه جوامع جارو کنند. تردیدی در این نباید داشت.