بیانیه کمیته بین المللی علیه اعدام درباره: اعدامهای جنایتکارانه اخیر و جنبش وسیع علیه اعدام

در فاصله یک هفته، جمهوری اسلامی ۶ زندانی سیاسی و عقیدتی به نامهای محمد قبادلو، فرهاد سلیمی، محسن مظلوم، پژمان فاتحی، محمد فرامرزی، و وفا آذربار را اعدام کرد. این اعمال جنایتکارانه رژیم اسلامی نه فقط نتوانست جامعه را مرعوب کند بلکه باعث شعله ورتر شدن خشم مردم علیه بساط سرکوب و اعدام جمهوری اسلامی شد. جامعه در ابعادی بیسابقه علیه اعدام و قتل حکومتی مستقیما وارد میدان نبرد شد تا این سلاح را از دست جنایتکاران اسلامی خارج کند. در یک طرف این نبرد جمهوری اسلامی قرار دارد که درمانده و مستاصل و هراسناک از برآمد های اجتماعی نیرومندتر به اعدامهای بیشتر روی آورده است تا در قدرت باقی بماند و در طرف دیگری مردمی که در برابر اعدام و جنایت این حکومت قد علم کرده اند تا ضمن نجات محکومین به اعدام، راه خود را برای سرنگونی این رژیم خونخوار هموار کنند. در یک طرف رژیمی قرار دارد که از خون مردم تغذیه می کند و در طرف دیگر مردمی که می خواهند بساط این جنایتکاران و زالوصفتان را جمع کنند.

جنبش علیه اعدام در ایران قبل از اعدام محمد قبادلو و فرهاد سلیمی و بر بستر خشم عمومی علیه اعدامهای فزاینده، با کارزاری که تحت عنوان “کارزار جهانی نه به اعدام در ایران” در خارج کشور شکل گرفت و در ۱۵ کشور و۴۱ شهر دنیا علیه اعدام و قتل حکومتی برنامه های اعتراضی سازمان داد، وارد فاز تازه ای شد. این کارزار که کمیته بین المللی علیه اعدام بخشی از آن است، پس از افت نسبی اعتراضات خیابانی در ایران و خارج، جان تازه ای به جنبش انقلابی زن زندگی آزادی بخشید. در مدت کوتاهی همه دست بکار شدند و اتحاد کم نظیری علیه اعدامها شکل گرفت. سپس تحرک جدیدی در اعتراض به اعدامها در ایران پا گرفت و از جمله بیانیه هایی از سوی ده تشکل کارگری و اجتماعی، کانون نویسندگان، دادخواهان و فعالین مدافع حقوق زن و ۱۷ تشکل دانشجویی منتشر شد.

جمهوری اسلامی با اعدام محمد قبادلو و فرهاد سلیمی فکر کرد که می تواند جلوی این جنبش را بگیرد. اما این اقدام جنایتکارانه باعث اعتراضات بیشتری شد. ۶۱ زن زندانی سیاسی در زندان اوین در اعتراض به اعدام جنایتکارانه این دو زندانی سیاسی دست به اعتصاب زدند. “نه به اعدام” به سرعت به رمز اتحاد جامعه تبدیل شد. نزدیک به دویست نفر معلم شاغل و بازنشسته ، فعالین کارگری و مدنی و دادخواهان، خانواده های زندانیان و هنرمندان به این اعتصاب پیوستند و یا از آن حمایت کردند. و بدین ترتیب گفتمان اعتصاب علیه اعدام در جامعه بالا گرفت .

با اعدام چهار زندانی سیاسی از مبارزین کردستان، جامعه به سلاح موثر اعتصاب عمومی روی آورد. به فراخوان بسیاری از فعالین سیاسی، نهادهای مردمی، حزب کمونیست کارگری و تعداد دیگری از احزاب سیاسی و با حمایت بسیاری از تشکل‌ها و فعالین سیاسی در سراسر کشور در کردستان روز ۱۰ بهمن ۱۴۰۲ یک اعتصاب عمومی برپا شد که پاسخ دندان‌شکنی به اعدام‌های اخیر توسط حکومت اسلامی بود. همچنین در سمیرم در اعتراض به صدور حکم اعدام فاضل بهرامیان و مهران بهرامیان از بازداشت شدگان انقلاب زن زندگی آزادی طی روزهای ۱۰ و ۱۱ بهمن دو روز اعتصاب عمومی برپا شد که رژیم را به هراس انداخت. ویژگی اعتصاب عمومی در سمیرم این بود که سلاح اعتصاب برای جلوگیری از اعدام دو جوان بکار گرفته شد.

خانواده های دادخواه و همچنین خانواده های محکومین به اعدام با حضور فعال در رسانه ها و شبکه های اجتماعی و با تجمع در مقابل درب زندانها تاکنون در اوج گیری جنبش نه به اعدام نقش بسزایی ایفا کرده اند.

باید در این میان به تحرکات از درون زندانها علیه اعدام نیز اشاره ای کنیم. جمعی از زندانیانی که در زندان قزل‌حصار حکم اعدام دارند، در نامه‌ای از همه مردم خواسته‌اند تا صدای آنها باشند و اعلام کردند که از این به بعد هر سه‌شنبه که روز اجرای حکم اعدام است دست به اعتصاب غذا خواهند زد. زنان زندان اوین نیز روز ۱۰ بهمن در همبستگی با ده نفر از زندانیان سیاسی قزلحصار که علیه اعدام دست به اعتصاب زده بودند به این اعتصاب پیوستند.

مبارزه علیه اعدام ابعاد اجتماعی و توده ای بخود می گیرد. جمهوری اسلامی با اعدام زاده شد و یکی از ارکانی که این رژیم را حفظ کرده است همین اعدام است. جامعه پس از فتح خاکریز حجاب اسلامی به سمتی می رود که سلاح اعدام را نیز از دست جمهوری اسلامی بگیرد. رژیم اسلامی تا آخرین لحظه از حیات ننگین خویش به هر جنایتی دست خواهد زد ولی مهم این است که با مردمی روبرو شود که یکصدا خواهان توقف اعدامها، لغو همه احکام اعدام و حذف مجازات اعدام از قوانین کیفری باشند. جامعه راه خود را یافته است. شعار نه به اعدام می تواند به محور یک بسیج عمومی و همگانی علیه اعدامها تبدیل شود. این شعار باید در هر اعتراض و مبارزه ای طنین انداز شود. از سوی دیگر اعتصاب در کردستان و شهر سمیرم الگوی مناسبی برای مبارزه علیه اعدام و پیشگیری از قتل عمد حکومتی بدست داد.

کمیته بین المللی علیه اعدام باور دارد که در کنار هر اقدام علیه اعدام نظیر شعار نویسی بر در و دیوار شهر، مشارکت گسترده کنشگران اجتماعی در این جنبش، حمایت از خانواده های محکومین به اعدام، تجمع در مقابل زندانها، فعالیت مستمر در شبکه های اجتماعی، رسانه ای کردن پرونده های محکومین به اعدام و تلاش برای نجات تک تک آنها، رفتن جامعه به سوی اعتصاب سراسری و عمومی موثرترین راه متوقف کردن ماشین اعدام و آدمکشی جمهوری اسلامی است. این چشم اندازی است که در مقابل ما قرار دارد و ما همه را فرامی خوانیم که با دامن زدن به این گفتار به تدارک چنین حرکت بزرگی علیه اعدامها در ایران برویم. اتحاد سراسری و عمومی علیه اعدام در قالب اعتصاب سراسری و عمومی نه فقط دستگاه اعدام و سرکوب جمهوری اسلامی را در هم خواهد شکست بلکه این رژیم را به ورطه سرنگونی خواهد انداخت و این دقیقا همان امری ست که ما در مبارزه علیه اعدام دنبال می کنیم. رژیم اعدام جمهوری اسلامی باید سرنگون و نابود شود.

کمیته بین المللی علیه اعدام

۱۲ بهمن ۱۴۰۲- ۱ فوریه ۲۰۲۴