در مورد آزادی شماری از زندانیان سیاسی

یک سوال از شهلا دانشفر

کارگر کمونیست:  شهلا دانشفر اخیرا یک خبر خوب این بود که اکثر دستگیر شدگان هفت تپه با قرار وثیقه آزاد شدند. فکر میکنید چرا جمهوری اسلامی به این سیاست روی آورده است؟

شهلا دانشفر: جمهوری اسلامی سیاست آزاد کردن زندانیان سیاسی را ندارد. سرکوب تنها ابزار مقابله این حکومت  با جامعه ایست که از اعتراض میجوشد. اما  اینکه امروز ناگزیر میشود سپیده قلیان، ساناز الله یاری، امیر امیرقلی، امیر حسین محمدی فرد، مرضیه امیری و عاطفه رنگریز  از دو پرونده جنجالی نیشکر هفت تپه و اول ماه مه را آنهم در یک روز آزاد کند و قرار است اسماعیل بخشی نیز آزاد شود، نشانگر فشار شدید فضای اعتراضی جامعه و بویژه جنبش کارگری بر گرده این حکومت است. این آزادی ها هر چند با قید وثیقه و بطور موقت است، اما به روشنی نشانگر قدرت اعتراض مردم و استیصال حکومت است. از جمله در همان شب آزادی این عزیزان مقابل زندان اوین غوغا بود. بحث بر سر جمع شدن سوسیالیست های راه آزادی بود و  هم اکنون در چنین فضایی از شور و شوق انتظار آزادی اسماعیل بخشی رهبر محبوب نیشکر هفت تپه میرود.

درست بعد از تعیین مجازات های سنگین برای بازداشت شدگان نیشکر هفت تپه و در کوران صدور احکام زندانهای طولانی برای دستگیر شدگان اول مه و فعالین دفاع از حقوق زن و معترضین علیه تخریب محیط زیست بود که کارگران هپکو در اراک در اعتراض به دزدی های پشت پرده تحت عنوان خصوصی سازی و بالاکشیده شدن دستمزدهایشان به خیابان آمدند و سرود مشهور “زیر بار ستم نمیکنیم زندگی” را سر دادند. بعد از آن کارگران آذرآب به آنها پیوستند و خود بر سر مشکلات مشابهی وارد اعتراضات جانانه ای شدند و در مرکز شهر اراک مارش رفتند و سرود آزادگی سر دادند. اکنون بیش از یکماه است که اعتراضاتشان در جریان است و فضای شهر و دیگر مراکز کارگری در آنجا را که با همان مشکلات دست بگریبانند تحت تاثیر قرار داده است. در برابر این اعتراضات حکومت به انواع ترفند ها دست برد که مبارزات کارگران را عقب زند. موفق نشد. تا اینکه آخرین حربه اش را به کار برد و با یورش نیروی انتظامی به صف اعتراض کارگران تعدادی بازداشت شدند. اما بعد از چند روز تمامی  دستگیرشدگان آزاد شدند و اعتراضات کارگارن آذرآب نیز ادامه دارد.

بعلاوه بیش از یکماه است که کارگران نیشکر هفت تپه در اعتصاب بسر میبرد. خواست اول خود را آزادی اسماعیل بخشی و بازداشت شدگان هفت تپه و بسته شدن کامل پرونده های امنیتی تشکیل شده  و پایان دادن به پرونده سازیها علیه فعالین اعلام کرده اند و اکنون نیز برای آزادی بخشی لحظه شماری میکنند. در این یکماه هر روز کارگری بر روی سنگر سخنرانی رفت و از خواستهایی که بر روی بنر نصب شده شان بر روی دیوار نوشته اند سخن گفت. در این سخنرانی ها کارگران نشان دادند و اعلام کردنند که دستگیری جواب نیست. اگر امروز ما را بازداشت کنید، فردا کسان دیگر ی بر روی این سکو خواهند رفت و شما چهار هزار نفر کارگر را نمیتوانید دستگیر و زندانی کنید. این چنین است که کارگران دارند حماسه می آفرینند.

طبعا اعتراضات محدود به مراکز کارگری نبوده و نیست. این جنبش سرنگونی مردم است که هر روز سازمانیافته تر و متعین تر به جلو میرود. از جمله ولوله ای که بعد از درگذشت دختر آبی  این قربانی بساط آپارتاید جنسی حکومت اسلامی در سطح جامعه به پا شد و انعکاسش جهانی شد، مورد دیگری از همین اتفاقات است که سرانجام در استادیوم های ورزشی را بر روی زنان گشود. نمونه های اعتراضات گسترده تر در دانشگاهها و تدارک بازنشستگان به تجمع بزرگی سراسری برای نوزدهم آبان را نیز میشود به این لیست اضافه کرد. 

این ها همه واقعیات این جامعه است. حقایقی است که حتی خود حکومتیان بر آن اذعان دارند و  به بیانهای مختلف به شکستشان اعتراف میکنند. از جمله در بیستم شهریور ماه بود که حزب کارگزاران، در برگیرنده جناحی از حکومتیان در رابطه با احکام صادره برای دستگیر شدگان هفت تپه و اعتراضات گسترده علیه این احکام بیانیه ای انتشار داد که در آن صراحتا بر نا کارا بودن رویکرد امنیتی تاکید کرده و فریادش از شنیده شدن صدای پای سوسیالیسم در سطح جامعه بلند شده و به کل حکومتیان در مورد آن هشدار داد. بعدا نیز  دیدیم که رئیسی جلاد رئیس قوه قضاییه این ماشین سرکوب و جنایت حکومت، ناگزیر احکام صادر شده علیه کارگران را “ناعادلانه” خوانده و دستور بررسی مجدد آنها را داد. رئیسی طی سخنانی از “طعم شیرین” عدالت سخن گفت . اما دو روز بعدش وقتی در برابر کارگران آذرآب و هپکو و کشیده شدن اعتراض آنان به صحنه خیابان روبرو شدند، با استیصال تمام صف کارگران را مورد یورش قرار دادند و باز هم توحش و بربریتشان را به نمایش گذاشتند.

زیر فشار چنین فضایی از اعتراض و مبارزه در جامعه است  که جمهوری اسلامی دارد خرد میشود. و تحت چنین شرایطی است که رئیسی جلاد به غلط کردن افتاده و پز بررسی مجدد احکام صادره را به خود گرفته است  و بازداشت شدگان نیشکر هفت تپه و اول ماه مه دارند با قید وثیقه آزاد میشوند و اسماعیل بخشی نیز قرار است آزاد شود.

اما روشن است که جامعه در این نقطه متوقف نمیشود. در متن چنین شرایطی است که جامعه میرود تا در زندانها را بگشاید و تمامی زندانیان سیاسی را از بند رها کند.

آزادی بازداشت شدگان نیشکر هفت تپه، آزاد کردن بازداشت شدگان اول ماه مه تاکیدی بر خواستهای آزادیخواهانه و برابری طلبانه این کارگران است. نیتجه همبستگی ای جهانی از این سنگرهای آزادی و برابری است که آلترناتیو خود را اداره شورایی اعلام داشتند. آزادی آنها تاکیدی بر رسمیت یافت روز جهانی کارگر بعنوان روز اعتراض علیه همه مصائب سرمایه داری است. 

نکته مهم داشتن تبیین روشن از این اوضاع و اتکاء به نقطه قدرت ها و پیشرویهایمان برای برداشتن گام های بعد ی است. بعضا تلاش میشود که این اتفاقات را به تغییر رویه این جناح و آن جناح حکومتی ربط دهند تا مسیر مبارزه جامعه را به انحراف بکشانند. به جمع کارگران میروند و عکس رئیسی را جلو میاورند و میخواهند با تشکر از او، فضای اعتراض را حکومتی و مخدوش کنند. این تشبثات بعضا از سوی دارو دسته های خود حکومت و نهادهای دست سازشان شوراهای اسلامی دامن زده میشود و بعضا تحت عنوان حفظ امنیت انجام میگیرد.  اما پاسخ کارگرا ن و مردم به این تشبثات نخ نما، گسترش اعتراضات است. امنیت کارگران در اتحاد مبارزاتی آنهاست. نباید گذاشت که با چنین هیاهوهایی مبارزات ما کارگران و ما مردم به بیراهه برده شود.

آزادی  بازداشت شدگان نیشکر هفت تپه و اول ماه مه هر چند موقت ولی یک پیشروی مهم  است. با تاکید بر لغو فوری وثیقه ها، پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات و پرونده سازیها، پایان دادن به احضارها و دستگیریها، بسته شدن تمامی پرونده های تشکیل شده برای تمامی زندانیان سیاسی و بالاخره آزادی بدون قید و شرط کارگران زندانی، معلمان دربند و تمامی زندانیان سیاسی این پیشروی را باید تثبیت کرد.

 بدون شک  آزادی  بازداشت شدگان نیشکر هفت تپه و اول ماه و شور و شوقی که حول آن به پا شده است،  بر فضای سیاسی جامعه تاثیر گذاشته و مردم را برای جلوتربردن قدرتمند تر مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و باز کردن در زندانها مصمم تر میکند. به این اعتبار میتواند مرحله مهمی در پیشبرد قدرتمند تر  جنبش سرنگونی مردم و جلو آمدن بیشتر کارگران و مردم  معترض با اعتراضات سراسری شان و برای باز کردن در زندانها باشد.